We verwachten de taxi om 6u30 maar om 6u staat er al één voor de deur – even dubbelchecken of dat wel de onze is? Ja hoor, beetje stressen dus dat de man toch niet té lang moet wachten. Na een hoop gepuzzel kan alles in de auto en snorren we naar Hosea Kutako International Airport, waar we langs de balie moeten gezien er we nog geen boarding pass hebben. Mijn valies is (dankzij wat souvenirs) te zwaar maar daar doen ze in Afrika niet moeilijk over. Sterker nog: we lopen zo doorheen de controle! Niemand vraagt om de lenzen uit te halen, zelfs de laptop blijft in de tas… vreemd!
Dan maar onze laatste Namibische dollars opmaken in de tax free shops. Bart wil enkele flessen amarula meenemen voor familie/vrienden en laat ze daar sealed verpakken en aan ons ticket koppelen, want onze koffers zijn al ingecheckt.
Iets voor 9 zitten we in de buik van de stalen vogel die ons terug naar koud Duitsland zal brengen, en rond 19u zetten we voet aan grond in München. Ik heb echt de pest aan deze luchthaven, alweer niks van aanduiding! We moeten langs de check-in om onze boarding pass, en dan langs de controle waar we kennis maken met de Deutsche Gründlichkeit: “where did you buy the liquor? In Windhoek? That is not in Europe sir, I can’t let you take it.” We snappen er niks van… we hebben die toch tax free gekocht, dus na de douane, dus eigenlijk in “no ones land” en je mag toch 1 liter sterke drank meenemen in een EU-land… maar er valt met deze man niet te praten, dus we hebben drie opties: ofwel inchecken bij onze bagage (gaat niet, die koffers zitten al op het vliegtuig), ofwel laten opsturen (heel duur) ofwel vernietigen. Terwijl we nog aan het bedenken zijn wat we gaan doen besluit de beambte zélf dat we voor de vuilbak kiezen, en hij gooit prompt de vier flessen in een container. Eind verhaal want wat in de vuilbak zit mag er niet meer uit. Sterk is dat. Een Duitse medereiziger vertelt dat het bij z’n vorige reis idem dito ging… leuk is dat! We zijn te moe om in discussie te gaan, en gaan dan maar wachten aan de gate… waar we op de volgende ergernis stuiten: het vliegtuig zit vol, dus er is te weinig plaats voor iedereen z’n handbagage, en ze beslissen dat de grootste zakken maar in het ruim moeten. De zak met ons fotomateriaal springt in het oog en zelfs al leg ik uit dat dat echt niet gaat mt zo’n duur materiaal, toch plakt ze een etiket en maakt ze zich er vanaf met “you can try…”. Goed idee denk ik dan, en zodra we richting vliegtuig stappen scheur ik dat etiket en draagt Bart de zak op z’n rug, en dat werkt prima! We besluiten dat AirBerlin leuk was voor 1 keer maar nooit meer, de goedkopere prijs is ons al dat gedoe niet waard.
Na een 50 minuten vliegen landen we in Düsseldorf, en zijn we tevreden als we zien dat de auto nog in de staat is waarin we hem hebben achtergelaten. Snel naar huis nu, waar we om halftwee vrolijk begroet worden door onze 2 katten…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten