Terug naar België...

Vroeg uit de veren, want onze vlucht vanuit LAX vertrekt even na acht. Inchecken gaat heel vlot, niks controle, we hebben nog tijd om rustig te ontbijten in de starbucks. Die Amerikanen zitten hier om halfacht chili-dogs te eten, bwaak...We horen dat ons vliegtuig overboekt is, en ze zoeken dringend mensen die hun plaats willen afstaan, in ruil voor een latere vlucht en 400 dollar. Helaas, wij moeten naar New York, en even later hangen we in de lucht, bye bye westkust...

In New York JFK aangekomen begint de miserie weer: we zijn er te vroeg, onze gate is niet vrij en er moeten een heel aantal vliegtuigen worden verzet. Zo gebeure het, en de klok tikt... deze keer hebben we maar anderhalf uur, dus ik begin alweer lichtjes zenuwachtig te worden. Het goede nieuws is dat we deze keer onze bagage niet opnieuw moeten inchecken, dus we komen uiteindelijk nog mooi op tijd aan onze gate, ik heb zelfs nog tijd om rap langs de burger king te lopen.

Eens we op het vliegtuig zitten lijkt alles vlot te gaan, we taxiën mooi op tijd naar de opstijgbaan en wat staat daar... een file! Er zijn normaal 2 banen om op te stijgen, maar in New York hebben ze beslist er vandaag maar 1 te gebruiken, en dat in volle spits... dus links zien we een rij van meer dan 20 vliegtuigen aanschuiven, en die moeten allemaal de lucht in eer we aan onze rij beginnen, en daar staan nog 7 boeings voor ons... *zucht*

Onze tip voor wie ooit langs deze kanten komen: kom NIET langs New York JFK want werkelijk alles loopt daar fout.
Bart kan de bemanning overtuigen om het entertainmentsysteem al op te starten, en na x aantal spelletjes mogen we eindelijk de lucht in. De piloot geeft ons al mee dat het een bumpy ride zal worden, er hangt veel turbulentie in de lucht (restanten van de oorkaan allicht) maar hij belooft om 'smooth air' op te zoeken.

Ik bekijk wat films en documentaires, terwijl Bart via de quiz zowat iedereen in het vliegtuig op z'n donder geeft. Slapen lukt me niet, en na enkel uren is het ook alweer licht buiten... het is bizar, zo'n nacht van maar een paar uur.
De piloot is erin geslaagd wat tijd goed te maken, en met maar een half uur vertraging zetten we weer voet aan grond in Zaventem. De douane doet het op z'n maandagmorgends, en hup, we zijn terug! Nu weer leren rijden met versnellingen eh Bart...

Dag 14: Universal Studios Hollywood

We gaan onze laatste dag doorbrengen in een themapark/pretpark, we weten eigenlijk niet goed wat het is maar hebben er uitsluitend positieve dingen over gehoord, dus off we go! We zwaaien ons louche motel vaarwel en komen al snel op de parking aan, en kiezen als de luie Amerikaan voor de duurdere maar dichtere parking: geen tijd te verliezen!



Ik heb mijn tickets online besteld, en moet gewoon nog onze pasjes afhalen, want ik heb FOL gekocht (First Of Line, we mogen dus overal iedereen voorsteken, I like it :-) ) Nu blijkt ook dat we bij elke show gereserveerde plaatsen hebben, én bij 3 shows een 'behind the scenes' VIP-treatment krijgen ook, woehoew!

We starten met de studio tour: een busje rijdt rond door de verschillende studios en audiosets waar opnames bezig zijn (daar mogen we helaas niet gaan storen) en we rijden door heel wat decors die we meteen herkennen!

Dit is de set van 'War of the worlds'.

Hier is Wisteria Lane van desperate housewives (op de set noemt deze straat Colonial Street, en alle bloemen en planten zijn fake btw)! Het huis van Bree is overigens hetzelfde huis als dat van het gezin Hansen uit Providence, en slechts 1 huis hier is binnen ingericht (dat van Edie).En dit is skull island van uit King Kong :-) We krijgen onder andere te zien hoe een eend deze opnames kwam verstoren. Onze gids is super, en weet ons heel veel wist-je-datjes te vertellen.
Daarna gaan we richting Krustyland, waar we weerst met Bart en Marge op de foto mogen, en daarna naar 'Simpsons: the ride' gaan.
Hierna gaan we naar het lager gelegen stuk van het park waar we 'revenge of the mummy' en 'jurassic park' doen. Het leuke is dat voor al deze attracties decors uit de films zijn gebruikt, en de poppen zijn levensecht. Bij de mummy is alles indoor en gebruiken ze vooral special effects, en bij jurassic park ga je buiten en krijg je wat 'spuug' van een triceratops (oh ja, als ze zeggen dat je nat kan worden... geloof het maar!)

Terug naar boven nu (dit is de langste attractie van het park: de roltrap!) waar we naar een show over special effects gaan (hier krijgen we stukken uit Heroes en animatiefilms te zien, en zélf te herdoen), en naar de vlammende voorstelling van Backdraft. Tip: doe dit niet met kleine kinderen, ze worden hysterisch want de vlammen én hitte zijn écht...Daarna een rustiger moment: de show met 'universal's animal actors'. Een hele hoop getrainde filmbeesten passeren de revue, van varkens tot katten en ratten, en zelfs duiven! We mogen hier dankzij onze FOL wat langer blijven, en maken kennis met de enige echte Lassie! (deze hond heet Carter en speelde dus Lassie in de laatste lassie-films).Daarna is het tijd voor Cyberdyne, waar we terminator en de Connors van dichtbij mogen meemaken, en daarna krijgen we de natste show van de dag: Waterworld! De acteurs hebben geen compassie en gooien hele emmers water over het publiek, goed dat we niet vooraan zaten... het leuke is dat al deze acteurs stunman/vrouw zijn uit één of andere film of serie, en we mogen met onze FOL nog een babbeltje slaan met enkele hoofdrolspelers ook! (Mandy Kowalski van oa. CSI: NY, Lost en The Happening, en Spencer Stone van oa. Jericho en Mission Impossible 3)

Na een ontmoeting met de Blues Brothers, Jaws, Frankenstein en Marilyn Monroe pakken we nog rap Shrek: 4D mee en kunnen we moe maar voldaan naar ons laatste hotel vertrekken...

Dag 13: Los Angeles

Los Angeles (en wij dus) worden wakker onder een zwaarbewolkte hemel, en het is 'maar' 22 graden, dat zijn we niet meer gewend.

Tijdens het ontbijt vuurt de hotelbediende allerlei vragen af, hij wil vanalles weten over het land waar wij vandaan komen. "What is the main industry in Belgium?" Euh... jah... Hij geeft ons nog mee dat we met 2 zijn en dus de 'car pool lane' mogen gebruiken, en even later zien we rap dat dat héél handig is, want het verkeer rond LA is een ramp. De chauffeurs rijden alsof hun leven er vanaf hangt en de beleefdheid die we de voorbije 2 weken zo apprecieerden, is ver weg nu. In de file hou ik me bzig met het zoeken naar grappige nummerplaten, het zijn er heel wat!

Hier hebben we ook onze GPS hard nodig, en zo rijden we eerst naar de befaamde hollywood-letters. Om er dichtbij te geraken moet je door een doolhof van krulstraatjes geraken, en bij poging 3 lukt het ons om de letters van dichtbij te zien.

Daarna rijden we door Beverly Hills, gaan kijken naar de villa's van de sterren (maar geen sterren gespot, het zal wel gym-uur geweest zijn) en via Sunset Boulevard rijden we weg uit centrum LA, richting kust. We stoppen in Santa Monica, en plots is de zon daar terug! Na een wandeling op het strand en de santa Monica Pier rijden we nog wat verder naar Malibu: surfers paradijs!

We worstelen ons alweer een weg door het helse verkeer van LA en zoeken een hotel vlakbij de universal studios, want dat is onze laatste bestemming. Het is wat een louche buurt maar goed, om te slapen lukt dat wel. Op het nieuws zien we dat er deze namiddag een ernstig treinongeluk gebeurde hier in LA, 20 doden... het is vreemd, deze stad is zo groot, we hebben daar niks van gemerkt.

Dag 12: Joshua Tree NP

We hebben behoorlijk wat kilometers af te leggen vandaag, dus echt veel tijd voor stops is er niet. Toch starten we onze dag, na een ontbijtje in het hotel, met een bezoek aan de sunset crater vlakbij Flagstaff. We zien een partij lavaresten, en de vulkanische berg die dat lang geleden naar boven spuwde, maar meer niet eigenlijk. Door de vulkanische resten is alles zwart en vrij doods, maar weinig planten overleven op deze bodem.
Tijd om te vertrekken dus, en via route 66 beginnen we onze weg richting kust. Hoe dichter we komen, hoe slechter het weer. Het is buiten 37 graden maar je waait haast omver, en soms regent het ook: bizar allemaal! We zien in de verte stortbuien, bliksem en heuse zandstormen, en iets zegt me dat ze dit hier midden in de woestijn niet veel meemaken! Onderweg komen we ook nog voorbij een zoutmeer, dat een pak mooier is dan Badwater eigenlijk.
Ik wou graag langs Joshua Tree NP rijden, niet zozeer omdat die bomen mooi zijn (want ze zijn vrij lelijk eigenlijk) maar wel omdat ze heel leuk zijn bij een zonsondergang. Helaas nog steeds zandstormen (met zo van die wegrollende bolletjes planten, gelijk in de films!). Ik blijf hopen dat het zal beteren, en ja hoor, rond 6u PM trekt de hemel open, en een half uur later hebben we toch nog een leuke zonsondergang!

We rijden nog een stukje verder, stoppen bij een Italiaan in Yucca Valley en tuffen nog door tot in Redlands, dus we zijn bijna in LA! Vandaag hebben we 450 mijl (zo'n 720 km dus) gereden dus we gaan goed slapen!
(Ook ter info: de fotocount tot nu toe: 12.640 files, goed voor 57,9 GB... en nog 2 dagen te gaan... hmm :-) )

Dag 11: Coyote Buttes south

Vandaag gingen we dus voor plan B: het zuiderlijke gedeelte van de coyote buttes. Dit stuk van de vermillion cliffs is een uitzonderlijke zandstenen rotsformatie met prachtige kleuren. Doordat de zandsteen zo broos is, laat het Bureau of Land Management per dag maar 20 mensen toe in het gebied, je moet dus een permit hebben of je komt er niet in.
Onderweg slaan we nog een babbeltje met een indiaan (hij toonde zijn pas maar ik ben vergeten tot welke stam hij behoorde) en dan was het richting Paw Hole.
We hadden van de ranger bij het BLM een plannetje gekregen, en wat een geluk dat we 4x4 hadden of het was alweer niet gelukt: als de Amerikanen zeggen dat een weg slecht is, dan is hij écht slecht. Vanaf Paw Hole was het te voet te doen, behoorlijk lastig stappen in dat mulle zand! Als je hierheen komt moet je 3 dingen meebrengen: "bring sunscreen, bring a hat and bring lot of water. Without water you could die within 5 hours". We hebben al snel door dat bovenop de zandstenen rotsen lopen een stuk gemakkelijker gaat, en we worden beloond met schitterende zichten!

In de verte zien we helaas gedonder hangen, en heel even regent het 5 druppels, dus we gaan even schuilen omdat we een stortbui hadden verwacht. Gelukkig was het niet het geval, meer dan harde wind hebben we gelukkig niet gekregen. Na 5 uren zand was het genoeg geweest, en vertrekken we weer langs de 'offroad' weg.
Nu pas zien we de schitterende rotsen onderweg, met de meest uiteenlopende kleuren. Het Colorado platteau moet echt de natte droom van menig geoloog zijn.

We keren terug via Page, waar we nog even stoppen bij de Horseshoe Bend, dit is eigenlijk het begin van de grand canyon. Daarna rijden we door naar Flagstaff, waar we overnachten in een hotel op de befaamde route 66!

Dag 10: Antelope canyon

Weer vroeg uit de veren, want voor we onze planning van vandaag afwerken, wou ik nog langs het BLM om te zien of we geen walk-in voor de coyote buttes north (the wave dus) konden bemachtigen voor morgen. Helaas heeft het uurverschil hier daar anders over beslist: gezien we al in Page waren, heb ik de tijd van Arizona gerekend, maar het BLM ligt nu wel net over de grens van Utah zeker... we waren dus een uur te laat voor de lottery, helaas (ik troost me met de
gedachte dat we niet de enige waren, en ik zowiezo al een plan B had, nl. een permit voor de coyote buttes south). Daarenboven was het nu ook beginnen regenen, dus de dag begon niet al te best.

Terug naar Page dus, waar we om 11u verzamelden voor de Antelope canyon photographers tour. Op deze moment was het gelukkig net gestopt met regenen, anders was het misschien niet eens doorgegaan.Deze tour is duurder dan de andere, maar je krijgt de garantie om bepaalde momenten alleen in de slotcanyon te zijn, en dat is echt een luxe want het is er bij momenten echt superdruk. We waren ook maar met 8, dus er was ruimte zat. Ik was enorm benieuwd naar deze canyon, en de verwachtingen zijn meer dan ingelost: de kleuren en lijnen daar beneden zijn fenomenaal!


We hadden een gids, een echte indiaan, met een grote bek die af en toe mensen wegjaagde omdat ze op onze foto stonden, ideaal! Bart heeft zowat de hele canyon op z'n knieen afgelegd, spelend met zijn tripod. Ik heb gewoon uit de hand geschoten, wegens geen zin in al dat statiefgedoe.Na Antelope zijn we naar de steak house rechttegenover ons hotel gegaan, waar we een heerlijk maar véél te groot biefstuk voorgeschoteld kregen (de porties dat die mannen hier binnenwerken, dat hou je niet voor mogelijk).We zijn daarna nog naar Glan canyon en Lone Rock gereden, met een prachtig zicht op lake Powell. Moe maar voldaan keren we terug naar ons hotel, vooral erg benieuwd naar onze Antelope-foto's (en al zeg ik het zelf: ze mogen er zijn!)

Dag 9: Bryce canyon

Alweer vroeg uit ons bed want we willen bij Ruby's Inn informeren naar tochten te paard. Blijkt dat ze niet in Bryce, maar in Red canyon gaan, maar voor ons is dat even goed. De ochtendrit zit volgeboekt, dus we kiezen voor 13u30. Nu hebben we nog een volledige voormiddag om Bryce te bezoeken, want wel voldoende is want het is al bij al een klein park. Ik had al ergens gelezen dat je beste achteraan kon beginnen, en een geluk dat we dat ook hebben gedaan, want het stuk achter natural bridge wordt om 10u afgesloten. Even later komt de ranger ook vriendelijk vragen om dat stuk te verlaten, want ze gaan het in brand steken. We hoorden dit al in andere parken ook: de rangers en brandweerlui zetten regelmatig stukken in lichterlaaie, om natuurlijke branden te voorkomen en de boel wat op te ruimen.
We doen op de terugweg nog vlug de andere viewpoints aan, zo hebben we toch alles na natural bridge gezien.

De rest doen we op het gemak, en we zijn net op tijd terug voor onze tocht te paard. Blijkt dat we de enige zijn, iedereen heeft schrik voor de hitte waarschijnlijk, maar wij hadden geluk: het is bewolkt en dus goed doenbaar qua temperatuur. We krijgen elk ons paard: ik krijg een paint horse, en Bart een echte mustang! De rit duurt anderhalf uur en is 'cowboy style': teugels in de ene hand, en de andere hand... sja, laat je slingeren ofzo. Stoer! Net als onze gids trouwens, een échte cowboy, accent en attitude inbegrepen! Hij had vroeger 3 jaar rodeo gereden, maar vond dat bij lange niet zo gevaarlijk als de stratosphere in Las Vegas: "ma'am, that is the most scariest thing I've ever done!"

Het zicht is ook super, de canyon zit er totaal anders uit van beneden. We hebben ondertussen ook gemerkt dat filmen te paard niet echt goed lukt.Na het rijden besluiten we te vertrekken naar Page, waar we de volgende 2 dagen zullen verblijven. Onze GPS gaat de avontuuurlijke toer op en stuurt ons een landweggetje in (door Grandstaircase - Escalante) dat niet eens op de kaart staat... ik heb er geen goed oog in, maar Bart en Zijn SUV zijn er helemaal klaar voor: off we go!

Wat een geluk dat we een jeep hadden, of deze tocht was niet zonder blikschade afgelopen. Dat baantje bleef maar duren en duren, en commander maar zuipen en zuipen... net op tijd bereikten we de bewoonde wereld (zijnde Kanab) waar we van onze dolle rit zijn gaan bekomen in Wendy's. Lekker, maar alles behalve commercieel: er was meer personeel dan klanten, en geen enkel die met het kasregister kon werken: hilarisch! Eens in Page aangekomen blijken alweer alle hotels volgeboekt... maar na een half uur zoeken slaagt bart er toch in een kamer te versieren in de Best Western. Dit gaan we onthouden: in het vervolg alle hotels op voorhand boeken, want het is hier erg druk!

Dag 8: Zion

We zijn vroeg opgestaan om naar het park te vertrekken, maar eerst nuttigen we nog een continental breakfast in de Zion Inn. Daarna rijden we het park binnen, en omdat we er zo vroeg zijn is er nog parkeerplaats vrij aan het visitors center (na 10u kan je dat bvb vergeten). Daar willen we de free shuttle nemen, maar op dat moment vertrekt er ook een rondtoer van 2 uur, met een ranger die aan alle belangrijke stops uitleg geeft. Gezien we hier maar 1 dag zijn lijkt dit ons ideaal, zo hebben we alles ineens eens gezien mét vakkundige uitleg.

Na de rondrit stappen we af aan de temple of Sinawava, waar onze trail begint: eerst lopen we de riverside walk (verhard pad naast de Virgin river) en waar dat pas stopt, beginnen de Narrows. Deze canyon is heel smal en hoog, en is nog volop aan het eroderen. Er is op de meeste plaatsen dus ook (nog) geen plaats naast de rivier, dus je moet erdoor.

De stroming was op bepaalde plaatsen vrij sterk, je zakt soms tot aan je knieen in het water én de stenen op de grond zijn verdomd glibberig: geen sinecure als je dat moet doen met een camera van enkele kilo's in de hand die niet nat mag worden, en op je sandaaltjes... maar traag gaat ook, en na enkele uren door het water stappen we moe maar voldaan terug op het droge.
Tijd voor een deftig middagmaal, maar om 15u plaatselijke tijd is dat niet zo simpel. Gelukkig is er nog een Mexicaans restaurantje open in Springdale, en tijdens het verorberen van onze enchilada en quesadilla ontdekken we plots dat we deze morgen in al onze haast zijn vergeten uit te checken in de lodge. Oeps... gelukkig was dat snel rechtgezet, en we vetrokken, ditmaal richting bryce canion. Onderweg zien we nog checkerboard mesa, en een aantal wilde schapen.
Even voor bryce passeren we door Red Canyon, die ook heel mooi is, zeker bij zonsondergang.
Het is even zoeken naar een hotel nu, want alles vlakbij Bryce blijkt volgeboekt. Uiteindelijk vinden we nog iets in Tropic, het is cheap, maar dan ook cheap. Ah, het is maar om te slapen, een nacht zonder zwembad overleven we ook wel! We bellen nog even naar Ruby's Inn om te informeren naar tochten te paard door Bryce, maar de dame in kwestie wist daar weinig vanaf, en vroeg ons om morgen om 8u eens binnen te springen. Gaan we doen, het ligt op onze weg!

Dag 7: leaving Las Vegas

Een laatste keer naar starbucks, want vandaag vertrekken we uit Vegas. In de voormiddag gaat Bart wat zwemmen, en maak ik nog een korte wandeling op de Strip. Daarna is het tijd om uit te checken, en gooien we de valiezen terug in de commander. Bart is nog steeds niet uitgeshopt, want hij wil nog even langs de outlet mall, hij wil nieuwe sandalen want zin oude zijn kapot door het zout van Badwater (ik stel me daar vooral geen vragen bij).We willen nog een laatste view over de Strip en besluiten te gaan eten in de Stratosphere.
De toren daar geeft een super-uitzicht over volledig Las Vegas. We eten in het Top of the world restaurant, bovenin de tower. Het leuke aan dit restaurant is, naast het fabuleuze zicht, dat het volledige restaurant ronddraait! Je krijgt dus constant een ander zicht, en na de maaltijd heb je de 360° rond Las Vegas gezien!
Daarna wil Bart toch één van de thrills op de toren uitproberen, en hij gaat voor X-scream. Ik heb hoogtevrees dus biedt spontaan aan om alles te filmen in plaats van mee te gaan (ik kreeg al de kriebels wanneer ik in de toren dicht bij het glas kwam, dus even boven de grond gaan zweven is niks voor mij). We zwaaien Las Vegas uit, en vertrekken richting Zion. We merken nu pas dat het 42° is buiten, we worden de hitte pecies al gewend! Opgelet: vanaf Mesquite
rijden we in Utah, dus de klok gaat een uurtje terug vooruit! Na een korte pitstop in Hurricane rijden we door pittoreske dorpjes en komen we even voor het donker aan in de Best Western Zion Lodge Inn. Vanaf hier is het maar 5 mijl meer naar de ingang van het park, en dat merken we aan een mannetjeshert dat op zijn dooie gemak de straat oversteekt. Eens we onze kamer hebben besluiten we nog even de accomodatie te testen, en gaan we een half uurtje zwemmen en in de hot tub dobberen. Nu nog even proberen of we hier internet hebben, want in Luxor hadden we dat niet (het was er wel uiteraard, maar aan belachelijke prijzen).

Dag 6: Grand Canyon

Opnieuw starten we de dag goed bij starbucks. Vandaag hebben we onze helicoptervlucht nar de grand canyon,dus we willen wat in de buurt blijven en besluiten om te gaan shoppen in de outlet mall. De prijzen zijn hier supergoedkoop, en na een uur of 2 heb ik Bart de Tommy Hilfiger winkel moeten buiten sleuren, anders was hij nu nog aan het kopen. We hebben in de mall een burrito gegeten, die wel lekker was, enkel de frieten erbij waren vreselijk. Gelukkig zijn de Amerikaanse porties zo groot, dat je nooit met honger weggaat. We hebben nog wat tijd over en keren al terug naar de Strip, waar we even binnenspringen in de Palazzo en de Venetian. Vooral dat laatste hotel is overweldigend, de pleintjes die overal zijn nagemaakt, het is super! De zingende gondelier maakt het plaatje af.
We haasten ons terug naar de Luxor, want om tien na 4 komt de pick-up service van Papillon ons halen, want we vertrekken vanaf Boulder City. Ginder aangekomen moeten we op de weegschaal (ik ben blij dat ik geen getallen te zien krijg, want na een week Amerika én met de camera's is dat waarschijnlijk érg veel) en ik begin al te vrezen voor de plaatsen in de helicopter, want deze worden bepaald door je gewicht. Even later ontmoeten we onze piloot, krijgen we wat veiligheidsinstructies en toont de man ons de helicopter: achterin 4 zetels, voorin 2 naast de piloot. We zijn dan ook superenthousiast als net wij die 2 plaatsen vooraan krijgen! De vlucht gaat over de hoover dam, lake mead en tenslotte vliegen we over de Grand Canyon. Het zicht van hieruit is fenomenaal!
Even later zet de piloot het toestel aan de grond en staan we vlakbij de Colorado river, middenin de canyon.
We krijgen nog een glas champagne en een hapje te eten ook, en even later hangen we alweer in de lucht om de zonsonderhang over de canyon te zien. Terug op de Papillon-airport krijgen we opnieuw een lift naar onze pyramid, en daar besluiten we onze cadeau's van gisteren te gebruiken. Op naar de MGM Grand! Na een bezoekje aan de lions habitat schuiven we aan tafel in l'atelier, een chique Franse tent in de MGM. We kiezen het weekmenu (en steunen daarbij solidarity, blijkbaar) en het smaakt! Daarna keren we terug naar het Luxor waar we eigenlijk geen zin hebben in gokken (het is vrijdagavond en het casino is een gekkenhuis!) en we cashen gewoon onze cheque in, we gaan daar deze week wel eens mee eten dan. Ondertussen is het alweer middernacht, tijd voor wat nachtrust want morgen vertrekken we weer, richting Zion.

Dag 5: Las Vegas

Na een deugddoende nachtrust in onze pyramide gaan we op zoek naar ontijt, en vinden we starbucks! Heerlijke cappuccino en croissants. Aan de lobby van het hotel houdt een dame ons tegen, ze heeft 'gifts' voor ons. We gaan even luisteren, en het blijken verkopers van timesharing te zijn. Daar hebben we geen zin in, maar de cadeau's zijn wél leuk... dus in ruil voor ons luisterend oor tijdens hun presentatie, krijgen wij tickets voor een show in het excalibur hotel, 25 dollar gaming credit en 50 dollar om te gaan eten in de MGM Grand.
Een uurtje later zitten we ook effectief in die show: het is de 'tournament of knights', een middeleeuws schouwspel waar het publiek moet meesupporteren voor 'zijn' ridder. Terwijl onze koningen tijdens het steekspel met veel bravoure van hun paarden vallen, worden wij getrakteerd op een 'feast' en zoals het in die tijdens hoorde, eet je dus met je handen. De cola kwam per halve liter en na één keer drinken was er al een refill, en met honger ging je ook niet naar huis want er was per persoon een volledige kip voorzien. Na anderhalf uur 'chear' verlieten we het kasteel, en gingen we een stukje wandelen langs de Strip. Nu weten we waar Eddy Wally zijn 'geweeeeeldig' vandaan heeft: welcome to fbulous Las Vegas! We komen voorbij New York New York met zijn rollercoaster, Bellaggio met de schitterende fonteinen, Paris Las Vegas met de eiffeltoren, de M&M shop aan de MGM grand.


Het is een ferm eind stappen van hotel naat hotel, dus we besluiten de andere helft morgen te doen, en na een goeie coctail in het harley davidson café gaan we terug onze pyramide.

Dag 4: death valley

Na een continental breakfast vertrekken we richting de 'vallei der doden'. Hier is het nog 23 graden, benieuwd wat dat straks zal geven... Vlak voor we het nationaal park binnenrijden, tanken we nog eens onze commander helemaal vol, want voor hem is het ook dorstig weer, en in de woestijn kunnen we niet meer tanken! Wij zorgen dat we zelf ook voldoende water meehebben en hup, there we go!

De namen van de enkele stadjes (je kan het geen stadje noemen, meer dan 2 winkeltjes en een ranger station is er niet) zijn leuk gekozen: eerst stoppen we in Stovepipe Wells, om iets te eten. Daar krijgen we al 35° en saharawinden op ons dak... de raven komen ons toegewandeld, met de bek wijd open... hmm, zouden die ook dorst hebben?

De volgende stop is Furnace Creek: een groene oase middenin deze dorre woestijn! Hier rijden we door naar Badwater, de laagste (en warmste) plaats in de US: 86m onze zeeniveau. We maken een kleine wandeling voor wat foto's van het surreele landschap hier, maar ver wagen we ons niet, want bij 43° is dat geen sinecure. Wanneer we kletsnat van het zweet weer in onze auto stappen, zien we daar 2 mannen op hun mountainbike toekomen! Die zijn pas écht gek!
We keren terug langs de Artist drive (hele mooie kleurschakeringen op de rotsen hier) tot we opnieuw in Furnace Creek zijn en daar richting Zabriskie point rijden. Opnieuw een fenomenaal uitzicht, en een ondraaglijke hitte hier. We twijfelen nog even of we de 21 km richting Dante's view nog gaan doen, en gaan er dan toch voor: eens bovengekomen is Bart doodgelukkig met onze keuze! Ik snap totaal niet waarom maar hij zit me elleboogstoten te verkopen en zegt "neem daar foto's van!". Ik zie enkel een cameraploeg en 2 auto's die wat afgeplakt zijn, big deal... Blijkt dat het om een testrit gaat van de nieuw porsche, dus we krijgen hier zowaar een sneak preview van het nieuwe model! Voor mij blijft het gewoon 'een auto' maar Bart is er helemaal wild van! Ze maken behoorlijk wat lawaai maar zo hoort dat zeker?
Edit: het blijkt om de Porsche Panamera te gaan, deze vierdeurs zou ergens in 2009 op de markt moeten komen.
Even later halen ze ons nog in bij het uitrijden van het park, en weg zijn ze...en wat ondertussen ook weg is, is onze benzine... commander heeft goed doorgedronken, dus we beginnen toch wel wat zenuwachtig te worden nu. Gelukkig naderen we Pahrump, veel lichtjes, en gelukkig ook veel benzine hier! Nog een uurtje nu naar Las Vegas! Ik begin ondertussen de gevolgen van de zon te ondervinden en krijg last van migraine: dat wordt plezant straks. Gelukkig vinden we vrij vlot het Luxor hotel en gaat de check-in ook rap vooruit, dus even later kan ik slapen, het uitzicht bewaar ik wel voor morgen...

Dag 3: Yosemite

We vertrekken heel vroeg (mijn klok doet het nog steeds niet, ik was klaarwakker om 6u) richting 'de grote bomen'. Een vriendelijke dame in Mariposa wees ons de weg, en waarschuwde om op tijd te tanken, want in yosemite valley is er nergens benzine te verkrijgen. We hebben goed geluisterd want onze commander zuipt dat het geen naam heeft. Bij de ingang van het park kopen we een anual pass waarmee we alle nationale parken binnenmogen, en worden we begroet met 'hoi' en 'doei'. Onze noorderburen laten overal hun sporen na precies. In Mariposa grove kiezen we voor de rondrit om de giant sequoia's te bezien en ze zijn echt wel giant... zelfs met de 16-35mm (breedhoek) krijgen we ze er maar net op. Hier hebben we ook onze eerste herten gespot: een moeder die met haar kalfje voorbij kwam! Super... ik was al tevreden! Na de grote bomen omhelst te hebben als échte tree huggers, rijden we verder naar glacier point, waar we een magnifiek zicht krijgen op de valley, op half dome, vernal fall en nevada fall. Subliem!


Op onze weg terug roep ik plots "er stond hier ene langs de weg!" Bart had al snel door dat het om een mannetjeshert ging, en schakelde zijn monster in 'R'. Het dier bleef onverstoord wat aan de takjes knabbelen en keek amper op naar die vreemde mens die met zijn telelens achter de boom stond te 'klikken'.
In de valley aangekomen namen de we gratis bus naar stop 16, waar de mist trail begint. Daarvoor hadden we geen tijd genoeg dus we liepen de vernal fall foor trail, waar je een mooi zicht op de laagste waterval krijgt. Onderweg kwamen nog enkele eekhoorns poseren ook!

We vertrekken opnieuw via de tioga pass road, onderweg zien we nu werkelijk overal herten, helaas is het nu al te donker om nog foto's te nemen. Rond 20u komen we aan in Lee Vining, waar we slapen in de Tioga Lodge, een leuk hotelletje met zich op Mono lake!

Dag 2: San Francisco

We zijn de dag opnieuw begonnen met muffins, Bart was heel enthousiast over zijn keuze: "Mmmmm, muffins met geconverteerd fruit!".Na ons ontbijt gingen we op zoek naar onze huurwagen, we hadden geen zin in taxi daar ons busticketje van de dag ervoor nog geldig was, dus hop, met de toeristenbus richting ferry building. De Amerikanen hier zijn allemaal behoorlijk onder de indruk van onze 1D met telelens, en we krijgen daar constant opmerkingen op. Ook op de bus... de gids riep opeens door de micro: "oh my god! Look at that camera! It's like a baby! It's an infant camera!" Aan de ferry building nog wat kiekjes snappen en dan op zoek naar 44 Folsom Street. Een hele uitdaging, want de nummers gingen daar van 2 naar 80. Er klopt iets niet... en ook geen gebouw met verwijzing naar Alamo uiteraard. Een vriendelijk Amerikaans gezin helpt ons verder door de lokale 1207 te bellen en er is een Alamo, 6 blokken verder. "It's a long walk, you should take the bus!" We besluiten toch de benenwagen te nemen en 10 min later vinden we het kantoortje, waar we even later in de garage onze wagen mogen ophalen. Het blijkt een Jeep Commander te zijn, stoer! De man in de garage: "the keys are on the car, have a nice day sir." Ok...Bart wil toch iets meer uitleg, we zijn tenslotte niet gewend om met een 'automatic' te rijden, en de man legt snel even die lettertjes uit. Trekt uwen plan dus. Gelukkig is het piece of cake, en even later pikken we onze valiezen op, eten nog snel iets en rijden we naar de Golden Gate, want die hadden we nog niet van dichtbij gezien. Na een half uurtje brug- en pelikaanschieten vertrekken we uit het chaotische San Francisco (het is Labor day vandaag, en de stad is een mierennest).
Op naar Mariposa! Het blijkt verder dan we dachten, en de wegen zijn in het donker niet verlicht... en bordjes als 'speeding kills bears' helpen ook al niet veel. Wanneer we Yosemite binnenrijden worden we aangekeken door een vos die op zijn gemak langs de weg wat zit te eten. Dat belooft...! We besluiten te stoppen in El Portal, en overnachten in het mooie cedar lodge resort.