We verwachten de taxi om 6u30 maar om 6u staat er al één voor de deur – even dubbelchecken of dat wel de onze is? Ja hoor, beetje stressen dus dat de man toch niet té lang moet wachten. Na een hoop gepuzzel kan alles in de auto en snorren we naar Hosea Kutako International Airport, waar we langs de balie moeten gezien er we nog geen boarding pass hebben. Mijn valies is (dankzij wat souvenirs) te zwaar maar daar doen ze in Afrika niet moeilijk over. Sterker nog: we lopen zo doorheen de controle! Niemand vraagt om de lenzen uit te halen, zelfs de laptop blijft in de tas… vreemd!
Dan maar onze laatste Namibische dollars opmaken in de tax free shops. Bart wil enkele flessen amarula meenemen voor familie/vrienden en laat ze daar sealed verpakken en aan ons ticket koppelen, want onze koffers zijn al ingecheckt.
Iets voor 9 zitten we in de buik van de stalen vogel die ons terug naar koud Duitsland zal brengen, en rond 19u zetten we voet aan grond in München. Ik heb echt de pest aan deze luchthaven, alweer niks van aanduiding! We moeten langs de check-in om onze boarding pass, en dan langs de controle waar we kennis maken met de Deutsche Gründlichkeit: “where did you buy the liquor? In Windhoek? That is not in Europe sir, I can’t let you take it.” We snappen er niks van… we hebben die toch tax free gekocht, dus na de douane, dus eigenlijk in “no ones land” en je mag toch 1 liter sterke drank meenemen in een EU-land… maar er valt met deze man niet te praten, dus we hebben drie opties: ofwel inchecken bij onze bagage (gaat niet, die koffers zitten al op het vliegtuig), ofwel laten opsturen (heel duur) ofwel vernietigen. Terwijl we nog aan het bedenken zijn wat we gaan doen besluit de beambte zélf dat we voor de vuilbak kiezen, en hij gooit prompt de vier flessen in een container. Eind verhaal want wat in de vuilbak zit mag er niet meer uit. Sterk is dat. Een Duitse medereiziger vertelt dat het bij z’n vorige reis idem dito ging… leuk is dat! We zijn te moe om in discussie te gaan, en gaan dan maar wachten aan de gate… waar we op de volgende ergernis stuiten: het vliegtuig zit vol, dus er is te weinig plaats voor iedereen z’n handbagage, en ze beslissen dat de grootste zakken maar in het ruim moeten. De zak met ons fotomateriaal springt in het oog en zelfs al leg ik uit dat dat echt niet gaat mt zo’n duur materiaal, toch plakt ze een etiket en maakt ze zich er vanaf met “you can try…”. Goed idee denk ik dan, en zodra we richting vliegtuig stappen scheur ik dat etiket en draagt Bart de zak op z’n rug, en dat werkt prima! We besluiten dat AirBerlin leuk was voor 1 keer maar nooit meer, de goedkopere prijs is ons al dat gedoe niet waard.
Na een 50 minuten vliegen landen we in Düsseldorf, en zijn we tevreden als we zien dat de auto nog in de staat is waarin we hem hebben achtergelaten. Snel naar huis nu, waar we om halftwee vrolijk begroet worden door onze 2 katten…
vrijdag 22 oktober 2010
Dag 16: Windhoek
Onze laatste dag vandaag dus we slapen lekker uit en gaan ook op ons gemak ontbijten. We proberen ook of we ondertussen online kunen inchecken, maar in een land dat amper internet kent is dat wat veel gevraagd – service unavailable dus. Dan maar vertrekken richting Windhoek. Onderweg passeren we nog de houtmarkt van Okahandja maar we beslissen om toch maar om niet uit te stappen, het ziet er niet zo veilig uit en we hebben al teveel kilo’s bagage… onderweg zien we plots dieren op de middenberm, het is een groep apen. Je went aan alles!
Tegen 14u zijn we terug aan pension Steiner, en gaan we snel iets eten aan de fresh market. Daarna hebben we nog ruim de tijd om de auto te laten reinigen, zodat hij weer blinkt als nieuw! Of dat echt moet vinden we niet meteen terug in het contract maar het lijkt ons maar netjes om hem proper in te leveren.
We brengen eerst de GPS terug en daarna de auto: alles OK! We hebben de tank zelf gevuld, en dat is maar goed ook want bij ASCO rekenen ze een dollar meer per liter, dus op een volle tank (bij ons 140 liter) verdienen ze wel wat.
Terug op het pension kraakt Bart nog een flesje wijn met onze buren (4 Duitse mannen) en die raden ons Joe’s Beerhouse aan. Voor ons prima, en al snel blijkt dat ook een Nederlands en Frans koppel erheen gaan dus we delen een taxi. De driver blijkt nogal een sjoemelaar en hij laat de Nederlanders (die ergens anders uitstappen) ook teveel betalen. Joe’s Beerhouse is wel leuk: het lijkt wel een piratenhol en hoewel er 300 man binnen kan lijkt het niet zo vol en is het best gezellig. Bart eet een “Namibian busman fire”: oryx, zebra en struisvogel, met een glaasje ‘schnapps’ om U tegen te zeggen. Het wordt meteen ook duidelijk vanwaar het gerecht z’n naam haalt!. Ik hou het bij een spiesje springbok vanavond. Bij de terugrit zegt de taxichauffeur nog ‘see you tomorrow’ dus we hopen maar dat dat niet degene is die voor ons werd geregeld.
** foto's volgen! **
Tegen 14u zijn we terug aan pension Steiner, en gaan we snel iets eten aan de fresh market. Daarna hebben we nog ruim de tijd om de auto te laten reinigen, zodat hij weer blinkt als nieuw! Of dat echt moet vinden we niet meteen terug in het contract maar het lijkt ons maar netjes om hem proper in te leveren.
We brengen eerst de GPS terug en daarna de auto: alles OK! We hebben de tank zelf gevuld, en dat is maar goed ook want bij ASCO rekenen ze een dollar meer per liter, dus op een volle tank (bij ons 140 liter) verdienen ze wel wat.
Terug op het pension kraakt Bart nog een flesje wijn met onze buren (4 Duitse mannen) en die raden ons Joe’s Beerhouse aan. Voor ons prima, en al snel blijkt dat ook een Nederlands en Frans koppel erheen gaan dus we delen een taxi. De driver blijkt nogal een sjoemelaar en hij laat de Nederlanders (die ergens anders uitstappen) ook teveel betalen. Joe’s Beerhouse is wel leuk: het lijkt wel een piratenhol en hoewel er 300 man binnen kan lijkt het niet zo vol en is het best gezellig. Bart eet een “Namibian busman fire”: oryx, zebra en struisvogel, met een glaasje ‘schnapps’ om U tegen te zeggen. Het wordt meteen ook duidelijk vanwaar het gerecht z’n naam haalt!. Ik hou het bij een spiesje springbok vanavond. Bij de terugrit zegt de taxichauffeur nog ‘see you tomorrow’ dus we hopen maar dat dat niet degene is die voor ons werd geregeld.
** foto's volgen! **
Dag 15: Waterberg platteau - Otjiwarongo
Na een ontbijt-met-view samen met Tiaan en de jarige Mandy, nemen we afscheid en vertrekken we richting Waterberg platteau. We verblijven in Otjiwarongo, in de Frans Indongo Lodge. Onderweg komen we regelmatig ijzeren tonnen tegen waarin men hout aan het verbranden is en zo barbeque-kolen maakt, en hier een daar een mini-tornado, heel eigenaardig om zien! We gaan eerst langs Otjiwarongo, op zoek naar de crocodile farm maar we rijden een straatje te vroeg naar links waardoor we ineens in het echte Afrika rijden: een buitenwijk met barber shops en andere “winkeltjes”… we voelen ons hier toch niet helemaal veilig en vinden even later snel de crocodile farm. Op de lodge werden we twee keer voorzichtig gewaarschuwd over het einddoel van deze crocs: handtassen en broeksriemen. Blijkbaar willen veel toeristen dan niet meer langs gaan als ze dat horen, een beetje hypocriet als je dan ’s avonds de gemsbok opeet die je een paar uur ervoor nog stond te fotograferen… bij ons thuis worden koeien toch ook gekweekt om ze op te eten?
We krijgen een rondleiding en weten ondertussen alles over de nijlkrokodil, en hopen dat ze snel een kaaimanmannetje kunnen vinden voor het eenzame vrouwtje dat daar nu helemaal alleen kippetjes moet verslinden. De grote mannetjes zijn echt indrukwekkend, en af en toe reageert een vrouwtje fel als we dicht bij haar ‘nest’ komen maar verder zijn ze vooral loom en het valt me op dat ze niet eens blinken met hun ogen! De baby-crocs krijgen biefstuk en we zien beestjes een stuk ter grootte van hun eigen hoofd doorslikken – ze bijten dus niet, slikken gewoon alles door. De grote dieren krijgen slechts 1 keer per week te eten. In het kantoortje krijgen we nog rariteiten te zien: een embryo van een croc met 2 staarten en eentje van een tweeling, en een foto van een croc zonder staart. Ik vraag nog “so it died?” en krijg als antwoord “yeah it died, we shot it” – dat is duidelijk, een handtas zonder oor dan maar?
Terug op de lodge is het tijd voor een gamedrive: Bart wou er al lang eentje doen zodat hij ook eens kon fotograferen zonder te hoeven rijden, en ze hebben op de lodge ook neushoorns. Het werd al snel duidelijk dat de tien Duitsers waarmee we samen reden hier hun eerste dag hadden want ze fotografeerden heel enthousiast de termietenheuvels.
Verder vond ik de game drive maar niks: we reden met een gele truck die zoveel lawaai maakte dat ik de rondrit al snel de “running asses tour” doopte. Het enige dier waarvan we het hoofd hebben gezien was een landschildpad, en dan nog niet omdat ze te traag was maar omdat de chauffeur uitstapte en haam in de goeie richting plaatste. Gelukkig hadden we naast de deskundige gids, ook bomma Wikipedia mee: een bejaarde Duitse vrouw die vast vroeger in het onderwijs stond, en nu nog iedereen de les spelde en constant de gids onderbrak “want die spreekt Engels en wij zijn toch Duits?”. Het eind van de tour was wel interessant: de neushoorns! Twee moeders elk met hun jong, eentje van een jaar en eentje van een paar maand. Die kleine was echt superschattig!
Daarna terug genieten van de waterput aan de lodge en onze leuke chalet – het avondeten was deze keer een elandsteak. Héél lekker - niks dan lof over deze lodge en zijn hulpvaardige medewerkers!
** foto's volgen! **
We krijgen een rondleiding en weten ondertussen alles over de nijlkrokodil, en hopen dat ze snel een kaaimanmannetje kunnen vinden voor het eenzame vrouwtje dat daar nu helemaal alleen kippetjes moet verslinden. De grote mannetjes zijn echt indrukwekkend, en af en toe reageert een vrouwtje fel als we dicht bij haar ‘nest’ komen maar verder zijn ze vooral loom en het valt me op dat ze niet eens blinken met hun ogen! De baby-crocs krijgen biefstuk en we zien beestjes een stuk ter grootte van hun eigen hoofd doorslikken – ze bijten dus niet, slikken gewoon alles door. De grote dieren krijgen slechts 1 keer per week te eten. In het kantoortje krijgen we nog rariteiten te zien: een embryo van een croc met 2 staarten en eentje van een tweeling, en een foto van een croc zonder staart. Ik vraag nog “so it died?” en krijg als antwoord “yeah it died, we shot it” – dat is duidelijk, een handtas zonder oor dan maar?
Terug op de lodge is het tijd voor een gamedrive: Bart wou er al lang eentje doen zodat hij ook eens kon fotograferen zonder te hoeven rijden, en ze hebben op de lodge ook neushoorns. Het werd al snel duidelijk dat de tien Duitsers waarmee we samen reden hier hun eerste dag hadden want ze fotografeerden heel enthousiast de termietenheuvels.
Verder vond ik de game drive maar niks: we reden met een gele truck die zoveel lawaai maakte dat ik de rondrit al snel de “running asses tour” doopte. Het enige dier waarvan we het hoofd hebben gezien was een landschildpad, en dan nog niet omdat ze te traag was maar omdat de chauffeur uitstapte en haam in de goeie richting plaatste. Gelukkig hadden we naast de deskundige gids, ook bomma Wikipedia mee: een bejaarde Duitse vrouw die vast vroeger in het onderwijs stond, en nu nog iedereen de les spelde en constant de gids onderbrak “want die spreekt Engels en wij zijn toch Duits?”. Het eind van de tour was wel interessant: de neushoorns! Twee moeders elk met hun jong, eentje van een jaar en eentje van een paar maand. Die kleine was echt superschattig!
Daarna terug genieten van de waterput aan de lodge en onze leuke chalet – het avondeten was deze keer een elandsteak. Héél lekker - niks dan lof over deze lodge en zijn hulpvaardige medewerkers!
** foto's volgen! **
woensdag 20 oktober 2010
Dag 14: Grootfontein
We staan weer om 5u30 op om nog een laatste keer ochtendlicht in Etosha mee te maken. De vermoeidheid is nu wel merkbaar en we hebben beide geen zin om weer hele drives af te rijden dus we besluiten om te gaan kamperen bij die eerste waterhole waar we eerder al succes hadden. Deze ochtend hebben we weer geluk: we komen nog maar toe en horen al luid gebrul, en in de schaduw van een struik ligt de koning van de jungle zijn beklag te doen. We rijden zo dicht mogelijk en zien dat het mannetje deze nacht een “close encounter” heeft gehad met een rivaal, en hij daar een ferme snee in de neus en boven het oog aan overhield. Al vrij snel staan er andere auto’s rond die van ons maar de leeuw trekt er zich niks van aan en besluit wat te dutten. De meeste mensen hebben maar weinig geduld en geven het na 10 minuten al op en rijden door. Wij bleven er anderhalf uur staan en op die tijd stond hij meermaals op, trok z’n keel open om een oorverdovend gebrul te produceren en kwam telkens een struikje dichter liggen – tot op 5 meter afstand van de auto! Toen werd het hem toch te warm en verdween hij in de koelere bosjes. Nog snel even langs de poel rijden, waar we het Nederlandse koppel van de avond voordien troffen, helaas hadden ze dus net de leeuw gemist.
Snel uitchecken en richting Grootfontein deze keer! Daar verblijven we in de Bush Baby lodge en we zijn sprakeloos wanneer we onze chalet zien: hij staat op een berg met een schitterend zicht over een vallei met waterput, waar we heel wat dieren te zien krijgen! Men verzekert ons ook dat er 2 neushoorns zijn dus dat we de poel zeker moeten in de gaten houden waneer het donker is. Ondertussen zijn Mandy en Tiaan erbij gekomen en maken we kennis met onze paarden-voor-één-dag: Morgan en Leroy Brown. Bart vertrouwt het niet helemaal: hij reed nog nooit met een volbloed Arabier en dit is dan nog een hengst ook… maar hij heeft al rap door dat dat paard zelfs kan lezen en schrijven. Morgan daarentegen is een groentje, slechts de 4e keer dat iemand hem nu rijdt maar hij is superflink en wordt zeker een prima paard! We draven door de bosjes heen en het is onvoorstelbaar hoeveel dieren hier zitten, en vooral: hoe dicht we ze kunnen naderen! We krijgen zelfs – al is het niet ven heel dichtbij – een kudde bergzebra’s te zien! Moe maar vooral uitgedroogd stappen we van onze paarden, en die dieren zweten niet eens… bij ons is het wel anders! Vlug douchen en waneer we gaan eten staan ze daar inderdaad: twee rhino’s! Na een lekker avondmaal babbelen we nog wat na met Mandy en Tiaan, en dan is het bedtijd.
Wrattenzwijn neemt modderbadje:
Punky mannetjesleeuw:
Kudu-stier aan de waterput:
Damara dikdik:
De neushoorns van Bush Baby:
Snel uitchecken en richting Grootfontein deze keer! Daar verblijven we in de Bush Baby lodge en we zijn sprakeloos wanneer we onze chalet zien: hij staat op een berg met een schitterend zicht over een vallei met waterput, waar we heel wat dieren te zien krijgen! Men verzekert ons ook dat er 2 neushoorns zijn dus dat we de poel zeker moeten in de gaten houden waneer het donker is. Ondertussen zijn Mandy en Tiaan erbij gekomen en maken we kennis met onze paarden-voor-één-dag: Morgan en Leroy Brown. Bart vertrouwt het niet helemaal: hij reed nog nooit met een volbloed Arabier en dit is dan nog een hengst ook… maar hij heeft al rap door dat dat paard zelfs kan lezen en schrijven. Morgan daarentegen is een groentje, slechts de 4e keer dat iemand hem nu rijdt maar hij is superflink en wordt zeker een prima paard! We draven door de bosjes heen en het is onvoorstelbaar hoeveel dieren hier zitten, en vooral: hoe dicht we ze kunnen naderen! We krijgen zelfs – al is het niet ven heel dichtbij – een kudde bergzebra’s te zien! Moe maar vooral uitgedroogd stappen we van onze paarden, en die dieren zweten niet eens… bij ons is het wel anders! Vlug douchen en waneer we gaan eten staan ze daar inderdaad: twee rhino’s! Na een lekker avondmaal babbelen we nog wat na met Mandy en Tiaan, en dan is het bedtijd.
Wrattenzwijn neemt modderbadje:
Punky mannetjesleeuw:
Kudu-stier aan de waterput:
Damara dikdik:
De neushoorns van Bush Baby:
dinsdag 19 oktober 2010
Dag 13: Etosha – Namutoni dag 2
Vroeg uit de veren alweer, ontbijt om 6u en we rijden de gate uit kwart voor 7, richting die ene waterput. Groot is de teleurstelling wanneer we enkel een hyena zien, verder niks! We rijden dan maar wat andere drives en komen beduidend minder dieren tegen dan bij Okaukuejo. Als we dan een giraf vlakbij de weg zien en we ons heel rustig parkeren om het dier niet op te schrikken, vliegt ons ineens een Italiaans koppel voorbij, en scheuren ze rakelings langs die giraf alsof ze Parijs-Dakar aan het winnen zijn. Resultaat: de giraf is gaan lopen en wij blijven achter in een grote stofwolk… vreselijk is dat. Wij hebben zeker 2 keer voluit op de rem moeten staan voor een springbok die op het laatste moment besloot om nog voor onze auto over te steken, en dat ging maar net bij 50 per uur… als je rap gaat rijden zie je ook gewoon helemaal niks, en in dit deel van het park staan echt veel struiken dus je moet echt goed kijken.
De animal-count valt ons wat tegen, maar we mogen niet klagen: we zien enkele olifanten en een mannetjesleeuw die grote paniek veroorzaakt in een kudde zebra-springbok-gnoes. Bij één van de waterputten zien we plots een autootje met bekende gezichten: het Nederlandse koppel waarmee we samen aten bij Quivertree forest! Ze slapen vanavond ook in Namutoni dus we zien elkaar nog wel!
Wat ons opvalt is dat er hier véél meer giraffen zijn, en wanneer we naar de avond toe terug naar die eerste waterhole rijden, zijn het ook giraffen die daar hun dorst lessen. We besluiten daar te blijven tot zonsondergang, en zien nog zebra’s, impala’s en springbokken de revue passeren. Vanuit een hoge boom kijken drie arenden en twee gieren nieuwsgierig toe. Voor zonsondergang snel de gate door en dan gaan eten ,waar we samen dineren met het eerder genoemde koppel: Bart eet nogmaals oryx en ik probeer eens krokodil! Het smaakt tegen alle verwachting in niet taai maar zelfs mals, het is zelfs vrij vettig vlees. Een ijscoupe later nemen we weer afscheid en is het dodo-tijd.
Hyena met dorst:
Red hartebeest:
Bart gaat al dat zout eens snel opruimen:
Zwarte gnoe:
Giraf:
Vier op een rij:
Olifant na modderbad:
Impala:
De animal-count valt ons wat tegen, maar we mogen niet klagen: we zien enkele olifanten en een mannetjesleeuw die grote paniek veroorzaakt in een kudde zebra-springbok-gnoes. Bij één van de waterputten zien we plots een autootje met bekende gezichten: het Nederlandse koppel waarmee we samen aten bij Quivertree forest! Ze slapen vanavond ook in Namutoni dus we zien elkaar nog wel!
Wat ons opvalt is dat er hier véél meer giraffen zijn, en wanneer we naar de avond toe terug naar die eerste waterhole rijden, zijn het ook giraffen die daar hun dorst lessen. We besluiten daar te blijven tot zonsondergang, en zien nog zebra’s, impala’s en springbokken de revue passeren. Vanuit een hoge boom kijken drie arenden en twee gieren nieuwsgierig toe. Voor zonsondergang snel de gate door en dan gaan eten ,waar we samen dineren met het eerder genoemde koppel: Bart eet nogmaals oryx en ik probeer eens krokodil! Het smaakt tegen alle verwachting in niet taai maar zelfs mals, het is zelfs vrij vettig vlees. Een ijscoupe later nemen we weer afscheid en is het dodo-tijd.
Hyena met dorst:
Red hartebeest:
Bart gaat al dat zout eens snel opruimen:
Zwarte gnoe:
Giraf:
Vier op een rij:
Olifant na modderbad:
Impala:
zaterdag 16 oktober 2010
Dag 12: Etosha – Namutoni dag 1
Om kwart voor 6 uit de veren, ontbijt kan vanaf 6 uur en zo kunnen we om kwart voor zeven al gaan rondtoeren. In het restaurant een vreselijk luidruchtige Nederlander, op dit uur kan ik dat gekwaak echt slecht verdragen en ik zie rondom mij nog bedenkelijke blikken. Snel weg dus, en het park in! Het eerste dier dat we spotten is alweer een olifant! Hij staat op z’n eentje halve struiken naar binnen te werken en kijkt zelfs niet op als er een auto stopt. We rijden wat verder naar een andere waterhole en hebben geluk: vier leeuwen zijn aan het drinken! Ze stappen op hun gemak richting een kudde springbokken, waar lichte paniek ontstaat. De leeuwinnen hebben blijkbaar nog geen honger en negeren de prooien, ze gaan liever eerst wat zonnen! Nadat de katten uit zicht zijn verdwenen, stromen de andere dieren toe: springbok, zebra, oryx,… we rijden nog wat rond en gaan dan uitchecken, we stoppen nog vlug even bij de waterhole waar het een enorme drukte is, en we oryxen zien zwemmen en kudu-jongen zien drinken tussen de andere dieren, prachtig!
Daarna vertrekken we richting het oosten, naar Namutoni. Onderweg stoppen we in Halali en gaan daar eten, maar constateren dat het dezelfde eenheidsworst is als in Okaukuejo: helaas geen alternatief dus maar eten wat de pot schaft… en de vogels vinden het prima dat we één en ander laten liggen: brutaal komen ze eerst op een stoel, en daarna gewoon op tafel zitten, en pikken ze mee wat ze kunnen! We gaan nog even richting waterhole daar maar op enkel zebra’s na niets te zien. Verder rijden dan, en onderweg komen we eigenlijk heel weinig dieren tegen: veel minder dan in het westen van het park! Het valt ons ook op dat de meeste waterholes modderputten zijn of gewoon droog staan. We krijgen nog wat giraffen en twee olifanten te zien, een zebrakarkas waaraan gieren zicht te goed doen en gaan dan richting lodge: zonsondergang bij de waterput levert ook weinig op, drie zebra’s die ons compleet negeren. We zijn wat teleurgesteld over de dieren hier maar zijn wel erg tevreden over de lodge: een prachtige bushchalet! Wanneer we gaan eten in het ‘fort’ wordt Bart ook enthousiast want het is eindelijk tijd voor een echte braai! Deze keer proeven we impala, ook erg lekker, en zowel het kader als het eten is perfect. Wat een verschil met Okaukuejo! Bart slaat nog een praatje met de manager en die vertelt ons waar we morgen naartoe moeten: een drinkplaats waar hij vandaag 20 olifanten met enkele kalfjes zag. We zijn benieuwd of we ze ook gaan vinden! We gaan nog snel even langs het 2e kijkpunt van de waterput en zien daar 5 koppels gespannen kijken naar.. niets! Geen enkel dier te zien! Grappig detail: op nog geen 100 meter daar vandaan stond een grote olifant rustig te grazen in de tuin van het fort!
Leeuw:
Zebra:
Oryxen met een meningsverschil:
Daarna vertrekken we richting het oosten, naar Namutoni. Onderweg stoppen we in Halali en gaan daar eten, maar constateren dat het dezelfde eenheidsworst is als in Okaukuejo: helaas geen alternatief dus maar eten wat de pot schaft… en de vogels vinden het prima dat we één en ander laten liggen: brutaal komen ze eerst op een stoel, en daarna gewoon op tafel zitten, en pikken ze mee wat ze kunnen! We gaan nog even richting waterhole daar maar op enkel zebra’s na niets te zien. Verder rijden dan, en onderweg komen we eigenlijk heel weinig dieren tegen: veel minder dan in het westen van het park! Het valt ons ook op dat de meeste waterholes modderputten zijn of gewoon droog staan. We krijgen nog wat giraffen en twee olifanten te zien, een zebrakarkas waaraan gieren zicht te goed doen en gaan dan richting lodge: zonsondergang bij de waterput levert ook weinig op, drie zebra’s die ons compleet negeren. We zijn wat teleurgesteld over de dieren hier maar zijn wel erg tevreden over de lodge: een prachtige bushchalet! Wanneer we gaan eten in het ‘fort’ wordt Bart ook enthousiast want het is eindelijk tijd voor een echte braai! Deze keer proeven we impala, ook erg lekker, en zowel het kader als het eten is perfect. Wat een verschil met Okaukuejo! Bart slaat nog een praatje met de manager en die vertelt ons waar we morgen naartoe moeten: een drinkplaats waar hij vandaag 20 olifanten met enkele kalfjes zag. We zijn benieuwd of we ze ook gaan vinden! We gaan nog snel even langs het 2e kijkpunt van de waterput en zien daar 5 koppels gespannen kijken naar.. niets! Geen enkel dier te zien! Grappig detail: op nog geen 100 meter daar vandaan stond een grote olifant rustig te grazen in de tuin van het fort!
Leeuw:
Zebra:
Oryxen met een meningsverschil:
vrijdag 15 oktober 2010
Dag 11: Etosha – Okaukueja
Vandaag staan we mooi vroeg op want we willen op tijd in Etosha aankomen! We krijgen een lekker ontbijt, slaan nog een babbeltje met de gastvrouw en vertrekken! Onderweg willen we nog een tanken in Outjo en bij de eerste pomp horen we dat ze geen diesel hebben… gelukkig is er nog een pomp en die hebben achteraan wel diesel. Ze hebben ook een prachtige Delonix regia, een ‘flame tree’ met vuurrode bloemen. Hij hangt vol zaadpeulen ook, dus ik moet daar eentje van meenemen! Daarna richting Etosha! Je merkt dat de omgeving hier iets groener begint te worden: het blijft erg dor en droog maar je ziet al eens wat groene blaadjes ook. Onderweg spotten we nog wat evenzwijntjes en dan staan we ineens voor de grote port van Etosha, we zijn erg benieuwd! We rijden richting Okaukuejo en kijken onze ogen uit in die eerste paar kilometers: links een kudde zebra’s, rechts wat oryxen en een school springbokken, plots moeten stopen voor overstekend wild… wat is dit geweldig! De dieren zijn de auto’s ook gewend, sommigen blijven gewoon staan tot je op 5 meter genaderd bent! Eerst onze permit gaan betalen, snel een sandwich eten en hop: op zoek naar de dieren! Zebra en springbok loopt hier overal, dus we zoeken vooral de rest. We spotten vrij snel 1 olifant, wat hartebeesten ,struisvogels en zelfs helemaal in de verte een neushoorn! Hij staat helaas in een gebied waar we niet verder mogen rijden… het is ook erg warm hier, echte woestijnhitte, wat ervoor zorgt dat fotograferen op de middag gewoon uitgesloten is door de heat distortion. De dieren zijn ook amper te zien over de middag, je ziet ze hier en daar schuilen onder een boom. We wachten beter licht af en gaan de zonsondergang volgen in Okaukuejo zelf, bij de waterhole: daar staan enkele giraffen te genieten van het water. Wij gaan snel eten – een beetje een tegenvaller, alweer massa-keuken hier – hoewel de kudu me wel smaakt maar bloemkool eet ik toch liever gaar! De lodge zelf is prima, we kunnen ook vlakbij parkeren wat handig is!
Ook hier weer gezand vanavond maar we verkiezen toch de waterhole, waar veel volk zit en er valt ook heel wat te zien: maar liefst zeven neushoorns komen op hun gemak drinken! Daartussen wat zebra’s en giraffes, een prachtig zicht! Moe maar voldaan kruipen we in ons bed, benieuwd naar wat we morgen gaan zien!
Secretarisvogel:
Neushoorn bij de waterhole:
Etosha, de zoutpan:
Giraffe speelt verstoppertje:
Ook hier weer gezand vanavond maar we verkiezen toch de waterhole, waar veel volk zit en er valt ook heel wat te zien: maar liefst zeven neushoorns komen op hun gemak drinken! Daartussen wat zebra’s en giraffes, een prachtig zicht! Moe maar voldaan kruipen we in ons bed, benieuwd naar wat we morgen gaan zien!
Secretarisvogel:
Neushoorn bij de waterhole:
Etosha, de zoutpan:
Giraffe speelt verstoppertje:
donderdag 14 oktober 2010
Dag 10: Otjitotongwe Cheetah Farm
Bij het verlaten van Twyfelfontein speuren we nog de horizon af naar de olifanten maar ze zijn verdwenen met de noorderzon, we hebben dus écht wel geluk gehad! We zien dat onze trouwe vierwieler ondertussen grote dorst heeft gehad en moeten dringen bijvullen, dus het eerste stadje op onze weg – Palmwag – even stoppen. Vreemde situatie daar, je staat ineens voor een poort voor disease control, en de man die onze nummerplaat noteert verkoopt ineens ook zelfgemaakte sleutelhangers, “from the palmtree nuts, as hard as a stone sir!” en ondertussen graveerde hij handig “Bart” op de noot. Leuke hebbedingetje dus hup,weer een souvenirtje erbij. Eigenaardig is dat hier de benzine goedkoper is dan de diesel! Onderweg komen we ook twee keer enkele giraffen tegen.
Doorhobbelen tot in Kamanjab dan, waar we op zoek gaan naar de cheetah farm en ineens voor een hek staan dat waarschuwt “enter at your own risk!” – wetende dat daar misschien wel bijtgrage katten lopen slik je toch even voor je die poort open gaat maken… een beetje verder een tweede port, zelfde waarschuwing… dus wij kijken in alle richtingen, rijden heel voorzichtig, maar zien niks. Dan ineens een derde poort, die van de farm zelf, met:” do not enter this gate, ring the bell!” – nog steeds geen katten te zien maar we zijn op ons hoede. De farmlady komt tot aan de poort maar maakt ze ook niet open, haar man zal ons vergezellen en even later komt de evenknie van crocodile dundee naar buiten gereden. We volgen hem en komen onderweg een kleine giraf tegen! Nog steeds geen kat te zien… dus nadat hij ons de lodge getoond heeft vraag ik voorzichtig: “is it safe to walk around over here?” waarop hij droog antwoord “this is Africa madam, I can’t garantuee that, it is 90% safe”. Dat lijkt me voldoende om te besluiten dat hier géén cheetah loopt.
We fotograferen de prachtige vogels die rond het eethuis vliegen en dan is het tijd voor de ontmoeting met de poezen! De farmer komt ons oppikken met zijn open truck, we stoppen nog even bij de giraf (het is een tam exemplaar dat overal volgt) en daar lopen ze dan, gewoon op het erf, drie ferme cheetahs! Voor we naar binnen gaan nog even opsommen: ze houden niet van zonnebrillen, eentje heeft een hekel aan crocs en laat niks op de grond liggen… dat laatste mocht Bart ondervinden toen hij zijn jägermeisterhoedje even neerlegde voor een foto, en een kat er onmiddellijk mee aan de haal ging! Wat zo bizar is aan de cheetahs, is dat ze dus echt spinnen zoals onze huiskatten dat doen!
De zoon des huizes brengt een emmertje vlees – op hun menu staat vooral ezel en zebra – en we bewonderen de moed van de kleine Jack Russell die grommend naast een cheetah gaat zitten, zijn eigen stukje eisend.
Dan is het tijd voor de wilde cheetahs: met 2 open trucks rijden we er heen en zien hoe 17 katten Pavlov mooi illustreren door kwijlend rond de wagens te komen staan. Dundee en zoon houden de beesten op afstand met een bamboestokje, en dan begint een gevecht om het beste stuk vlees te bemachtigen. Heel imposant allemaal!
Na het voederen nog even naar de bar, lachen met de bokkesprongen van de dikdiks in de tuin, en dan is het etenstijd: we zitten samen met een Nederlands koppel aan tafel en genieten van de huisbereide schotels – alweer oryx, en smaken dat dat doet!
Neushoornvogel:
Bart met z'n favoriete poes:
Cheetah:
Doorhobbelen tot in Kamanjab dan, waar we op zoek gaan naar de cheetah farm en ineens voor een hek staan dat waarschuwt “enter at your own risk!” – wetende dat daar misschien wel bijtgrage katten lopen slik je toch even voor je die poort open gaat maken… een beetje verder een tweede port, zelfde waarschuwing… dus wij kijken in alle richtingen, rijden heel voorzichtig, maar zien niks. Dan ineens een derde poort, die van de farm zelf, met:” do not enter this gate, ring the bell!” – nog steeds geen katten te zien maar we zijn op ons hoede. De farmlady komt tot aan de poort maar maakt ze ook niet open, haar man zal ons vergezellen en even later komt de evenknie van crocodile dundee naar buiten gereden. We volgen hem en komen onderweg een kleine giraf tegen! Nog steeds geen kat te zien… dus nadat hij ons de lodge getoond heeft vraag ik voorzichtig: “is it safe to walk around over here?” waarop hij droog antwoord “this is Africa madam, I can’t garantuee that, it is 90% safe”. Dat lijkt me voldoende om te besluiten dat hier géén cheetah loopt.
We fotograferen de prachtige vogels die rond het eethuis vliegen en dan is het tijd voor de ontmoeting met de poezen! De farmer komt ons oppikken met zijn open truck, we stoppen nog even bij de giraf (het is een tam exemplaar dat overal volgt) en daar lopen ze dan, gewoon op het erf, drie ferme cheetahs! Voor we naar binnen gaan nog even opsommen: ze houden niet van zonnebrillen, eentje heeft een hekel aan crocs en laat niks op de grond liggen… dat laatste mocht Bart ondervinden toen hij zijn jägermeisterhoedje even neerlegde voor een foto, en een kat er onmiddellijk mee aan de haal ging! Wat zo bizar is aan de cheetahs, is dat ze dus echt spinnen zoals onze huiskatten dat doen!
De zoon des huizes brengt een emmertje vlees – op hun menu staat vooral ezel en zebra – en we bewonderen de moed van de kleine Jack Russell die grommend naast een cheetah gaat zitten, zijn eigen stukje eisend.
Dan is het tijd voor de wilde cheetahs: met 2 open trucks rijden we er heen en zien hoe 17 katten Pavlov mooi illustreren door kwijlend rond de wagens te komen staan. Dundee en zoon houden de beesten op afstand met een bamboestokje, en dan begint een gevecht om het beste stuk vlees te bemachtigen. Heel imposant allemaal!
Na het voederen nog even naar de bar, lachen met de bokkesprongen van de dikdiks in de tuin, en dan is het etenstijd: we zitten samen met een Nederlands koppel aan tafel en genieten van de huisbereide schotels – alweer oryx, en smaken dat dat doet!
Neushoornvogel:
Bart met z'n favoriete poes:
Cheetah:
woensdag 13 oktober 2010
Dag 9: Twyfelfontein
We vertrekken vroeg uit wat voor ons één van de eenzaamste plaatsen ter wereld moet zijn: in Cape Cross is er niks en niemand! Ook in de lodge is er slecht één ander koppel en die slapen blijkbaar uit, dus zitten we als enige aan het ontbijt… ook onderweg is er helemaal niks en niemand. De eerste levende ziel komen we pas tegen in Henties Bay, een visser die z’n vislijnen op z’n auto heeft gemonteerd en nu vast de vangst van z’n leven gaat doen. We rijden vandaag richting Damaraland en stoppen in Uis om onze tank nog eens vol te gieten, en wat een geluk: de vierde band met het slechte ventiel is lek aan het lopen! We vragen in het tankstation of ze het reservewiel kunnen monteren maar dat is niet nodig, ze gaan snel die band repareren! Een geluk bij een ongeluk dus, want ze slagen er in om het ventiel weer mooi recht te zetten en de band perfect te herstellen! Ondertussen worden we aangeklampt door locals die ‘gem stones’ verkopen. Een Damara-vrouw doet me het verhaal: vroeger werken zowat alle inwoners uit Uis in de mijn die daar ligt, maar enkele jaren geleden werd deze gesloten en nu is iedereen werkloos. Ze vroeg ook of we oude kledij hadden of eventueel eten dat we niet meer wilden… ik kreeg echt medelijden met ze en heb van haar een steen gekocht, zodat ze haar drie kinderen eten kan kopen. Ook de overschot van onze lunchbags kreeg ze mee. Bart deed een andere deal, en ruilde zijn T-shirt voor 2 stenen: nu loopt er dus een gast rond in Uis met een T-shirt met “I survived the Hercules trophy” er op. Verder kwamen we nog andere kraampjes tegen met vrouwen in traditionele Herero klederdracht die de typische popjes verkochten.
Verder richting Twyfelfontein dan, en we kwamen een verkeersbord tegen dat waarschuwde voor olifanten! Ogen open dus, en constant de omgeving afspeuren maar verder dan een olifantendrol kwamen we niet… we hadden het al opgegeven en toen we bijna aan de lodge waren roept Bart: “hey… zijn dat olifanten?” en ja hoor, ze stonden als het ware in de tuin van onze lodge! Snel foto’s maken uiteraard, en dan inchecken. Deze lodge valt ons wat tegen: hier ben je een nummertje, wij krijgen kamer 51 en dat is het dan. We trekken dan richting de rotstekeningen, waar een gids ons in geuren en kleuren het volledige verhaal doet. Daarna nog snel langs de ‘orgelpijpen’ en we zijn net op tijd terug om de olifanten bij zonsondergang te zien. Ze staan zowaar nog dichter bij de lodge, dus Bart besluit het grote geweld boven te halen en we zetten de achtervolging in… heel wat clicks later verlaten we de kudde en gaan we gaan eten. Ook dit valt ons tegen: diner in buffetvorm, het niveau wat je in een Carrefour-restaurant verwacht maar in een lodge mag het toch iets meer zijn… de kwaliteit is ook maar matig, hoewel de struisvogel mij erg smaakt! Bart z’n dessert, een stuk taart, was een uurtje te laat uit de diepvries gehaald en nog helemaal bevroren… Deze lodge mikt duidelijk op massatoerisme en de kwaliteit is daaraan te merken. Ze maken toch één en ander goed wanneer plots het volledige zaal- en keukenpersoneel begint te zingen en te dansen: ambiance!
Een wilde bergolifant:
De rotstekeningen van de bushmen:
De 'organ pipes':
Verder richting Twyfelfontein dan, en we kwamen een verkeersbord tegen dat waarschuwde voor olifanten! Ogen open dus, en constant de omgeving afspeuren maar verder dan een olifantendrol kwamen we niet… we hadden het al opgegeven en toen we bijna aan de lodge waren roept Bart: “hey… zijn dat olifanten?” en ja hoor, ze stonden als het ware in de tuin van onze lodge! Snel foto’s maken uiteraard, en dan inchecken. Deze lodge valt ons wat tegen: hier ben je een nummertje, wij krijgen kamer 51 en dat is het dan. We trekken dan richting de rotstekeningen, waar een gids ons in geuren en kleuren het volledige verhaal doet. Daarna nog snel langs de ‘orgelpijpen’ en we zijn net op tijd terug om de olifanten bij zonsondergang te zien. Ze staan zowaar nog dichter bij de lodge, dus Bart besluit het grote geweld boven te halen en we zetten de achtervolging in… heel wat clicks later verlaten we de kudde en gaan we gaan eten. Ook dit valt ons tegen: diner in buffetvorm, het niveau wat je in een Carrefour-restaurant verwacht maar in een lodge mag het toch iets meer zijn… de kwaliteit is ook maar matig, hoewel de struisvogel mij erg smaakt! Bart z’n dessert, een stuk taart, was een uurtje te laat uit de diepvries gehaald en nog helemaal bevroren… Deze lodge mikt duidelijk op massatoerisme en de kwaliteit is daaraan te merken. Ze maken toch één en ander goed wanneer plots het volledige zaal- en keukenpersoneel begint te zingen en te dansen: ambiance!
Een wilde bergolifant:
De rotstekeningen van de bushmen:
De 'organ pipes':
dinsdag 12 oktober 2010
Dag 8: Dolfijncruise en Cape Cross
Om kwart voor 8 worden we opgehaald door het busje van Laramon, daar hebben we ons ingeschreven voor een dolfijncruise. Na nog een twintigtal andere deelnemers te hebben opgepikt rijden we terug naar Walvis Bay waar we op een catamaran stappen. Even later varen we uit en het duurt niet lang voor we bezoek krijgen op de boot: één van de zeeleeuwen daar weet verdomd goed dat er vis te verdienen valt aan boord en aarzelt dan ook geen seconde, via de trapjes achteraan klimt hij behendig de boot op… hilariteit alom! Zodra we te snel varen naar zijn zin duikt hij weer het sop in. Daarna stoppen we even bij de oesterbanken met de belofte dat we ze strak ook mogen proeven. We varen verder in de baai en zien heel veel flamingo’s (die zijn er bijzonder grappig uit als ze vliegen) en ook enkele pelikanen. Eén pelikaan heeft ook gesnapt dat er eten aan boord is en komt vlakbij de boot vliegen.
Daarna gaan we op dolfijnenjacht, maar flipper en z’n vriendjes hebben er geen zin in vandaag: we zien heel af en toe een vin naar boven komen maar meer ook niet. Daarnaast zijn er enkele zeeleeuwen die ‘de dolfijnen komen afhangen’ dus de vangst is erg mager, amper een stukje dolfijnvin gezien… niet getreurd, er wacht ons een glaasje champagne, verse oesters en andere hapjes. Zo varen we knabbelend weer naar de aanlegsteiger en zijn we tevreden over de boottocht. Bart koopt nog snel enkele souvenirs (drie van ‘the big 5’ in houtsnijwerk) en daarna weer in het busje, richting lodge. Hoog tijd om te vertrekken nu, dus de auto volgooien en over een ‘salt road’ naar Cape Cross!
Daar aangekomen gaan we meteen naar de zeeleeuwenkolonie kijken, wat zijn het er veel! Eigenaardig is ook het geluid dat ze maken, het klinkt net als een blarend schaap! De geur moet je er wel even bijnemen…
Onze lodge is vlakbij, daar drinken we nog een coctail met zicht op zee, en genieten we van alweer een heerlijk diner!
Een zeeleeuw:
Pelikaan:
Flamingo's:
Cape Cross:
Daarna gaan we op dolfijnenjacht, maar flipper en z’n vriendjes hebben er geen zin in vandaag: we zien heel af en toe een vin naar boven komen maar meer ook niet. Daarnaast zijn er enkele zeeleeuwen die ‘de dolfijnen komen afhangen’ dus de vangst is erg mager, amper een stukje dolfijnvin gezien… niet getreurd, er wacht ons een glaasje champagne, verse oesters en andere hapjes. Zo varen we knabbelend weer naar de aanlegsteiger en zijn we tevreden over de boottocht. Bart koopt nog snel enkele souvenirs (drie van ‘the big 5’ in houtsnijwerk) en daarna weer in het busje, richting lodge. Hoog tijd om te vertrekken nu, dus de auto volgooien en over een ‘salt road’ naar Cape Cross!
Daar aangekomen gaan we meteen naar de zeeleeuwenkolonie kijken, wat zijn het er veel! Eigenaardig is ook het geluid dat ze maken, het klinkt net als een blarend schaap! De geur moet je er wel even bijnemen…
Onze lodge is vlakbij, daar drinken we nog een coctail met zicht op zee, en genieten we van alweer een heerlijk diner!
Een zeeleeuw:
Pelikaan:
Flamingo's:
Cape Cross:
maandag 11 oktober 2010
Dag 7: Swakopmund
Na een deugddoend ontbijt nemen we afscheid van Karen – Colin hebben we helaas niet meer gezien, we hadden hem graag nog bedankt om ons zijn kantoor en internet (via satelliet) te laten gebruiken, en zijn grenzeloze gastvrijheid. Misschien leest hij het ooit wel: “lekker!” - Opnieuw een lang stuk hobbelen over gravel vandaag, een eerste tussenstop in Solitaire waar een leuke verzameling autowrakken ons toelacht. Even later middenin de Namib desert (het zou de oudste woestijn ter wereld zijn, hoe meet je zoiets vraag ik me dan af?) onze lunchpakketten van Desert Homestead verorberen en weer verder. De landschappen hier zijn echt vreemd: zowel voor je, achter je, link en rechts zie je enkel zand, tot aan de horizon… één grote zandbak dus, met middenin autosporen die de weg moeten voorstellen, en dit tientallen kilometers na elkaar. Het waait ook behoorlijk waardoor het niet zo warm aanvoelt. Hoe verder we Walvis Baai naderen ,hoe erger de wind… en vlak voor de kust moeten we constateren dat volledige duinen ineens aan het verhuizen zijn over de weg! Wat ook bizar is: het zand blinkt hier, precies of er gouddeeltjes inzitten!
We kieken vlug wat flamingo’s vanuit de auto, want buiten stappen met een reflex is echt op problemen vragen nu. Dan maar doorrijden naar Swakopmund, waar we eerst op zoek gaan naar een adres dat we van Colin hebben (alweer bedankt!) en waar mensen wonen ‘die iets van foto kennen’. Het probleem in het kort schetsen: onze grote telelens weigert al enkele dagen dienst, hij maakt enkel nog onscherpe foto’s en laat dat nu net niet de bedoeling zijn… enkele liters stresszweet later vinden we het adres en bij testen blijkt het ding ineens wel weer te werken: de autofocus was ook even op vakantie precies… wel een pak van ons hart want we moeten nog naar Etosha! Fingers crossed dat hij het blijft doen nu!
Op zoek naar Sea breeze Guesthousen dan maar, waar we opnieuw hartelijk ontvangen worden. De gastvrouw regelt ons meteen een restaurant-met-zeezicht voor vanavond, en boekt onze dolfijncruise voor morgen: handig! We moeten ook vaak lachen met haar typisch Afrikaanse uitdrukkingen: “neem daar dan het hijsbakkie omhoog” bijvoorbeeld.
Het eten in The Wreck was overigens superlekker, en de locatie is fantastisch: een absolute aanrader!
Solitaire:
De zandstorm in Walvisbay:
We kieken vlug wat flamingo’s vanuit de auto, want buiten stappen met een reflex is echt op problemen vragen nu. Dan maar doorrijden naar Swakopmund, waar we eerst op zoek gaan naar een adres dat we van Colin hebben (alweer bedankt!) en waar mensen wonen ‘die iets van foto kennen’. Het probleem in het kort schetsen: onze grote telelens weigert al enkele dagen dienst, hij maakt enkel nog onscherpe foto’s en laat dat nu net niet de bedoeling zijn… enkele liters stresszweet later vinden we het adres en bij testen blijkt het ding ineens wel weer te werken: de autofocus was ook even op vakantie precies… wel een pak van ons hart want we moeten nog naar Etosha! Fingers crossed dat hij het blijft doen nu!
Op zoek naar Sea breeze Guesthousen dan maar, waar we opnieuw hartelijk ontvangen worden. De gastvrouw regelt ons meteen een restaurant-met-zeezicht voor vanavond, en boekt onze dolfijncruise voor morgen: handig! We moeten ook vaak lachen met haar typisch Afrikaanse uitdrukkingen: “neem daar dan het hijsbakkie omhoog” bijvoorbeeld.
Het eten in The Wreck was overigens superlekker, en de locatie is fantastisch: een absolute aanrader!
Solitaire:
De zandstorm in Walvisbay:
zondag 10 oktober 2010
Dag 6: Sossusvlei
Om 5u30 wakker worden doet pijn, ook in Afrika… maar het is voor een goed doel: we gaan richting de rode duinen! We hebben een ontbijtpakket laten klaarmaken en vertrekken even voor 6, in het donker nog, richting Sesriem waar de poort naar Sossusvlei is. Alle auto’s die we zien op dit uur hebben dezelfde bestemming, en al gauw staan we in de queue voor de grote poort. Wanneer de zon boven de bergen komt piepen gaat de poort pas open, en dan starten de 3 grote races: de eerste race door de poort, de tweede race naar de receptie en de derde race naar de controlepoort… echt gek! Bijna alle auto’s stoppen bij de befaamde dune 45 maar wij laten die links liggen en rijden door naar Sossusvlei. Zelfs het laatste stuk door het mulle zand gaat wonderwel, onze 4x4 doet ’n werk uitstekend! Eenmaal aangekomen in Sossusvlei weten we niet waarheen we nu moeten, want wij willen naar Dead Vlei… nergens bordjes of aanwijzingen te zien. Snel even vragen aan de bestuurder van een shuttlebusje en we moeten hem volgen, hij zal de weg tonen. Vijf minuten later beginnen we aan onze ploetertocht door het mulle zand, en 1,2km later zijn we er: een surreeël stukje Namibië! De kleuren zijn prachtig: de bijna witte versteende grondkorst, de rode duinen, de straalblauwe lucht en de donkere silhouetten van enkele dode bomen… we gaan helemaal op in het fotograferen dat ik amper merk dat mijn linkerarm bijna beetgaar is… dat wordt aftersunnen straks, ai ai… Het warmt erg snel op en het zand wordt al snel erg heet onder de voeten ,we zijn blij als we weer onze airco even aan kunnen zetten. We rijden op het gemak terug en stoppen nog even bij dune 45, Bart heeft nog voldoende energie en klimt tot de top, ik besluit dat deze duin van benedenuit als minstens even fotogeniek is!
Nog een keertje de tank volgooien en terug naar Desert Homestead, waar we al onze laders eens flink aan het werk gaan zetten en voor de rest van de avond gewoon relaxen.
Sossus vlei:
Dead vlei:
Nog een keertje de tank volgooien en terug naar Desert Homestead, waar we al onze laders eens flink aan het werk gaan zetten en voor de rest van de avond gewoon relaxen.
Sossus vlei:
Dead vlei:
zaterdag 9 oktober 2010
Dag 5: Sesriem
Vandaag staat er een lange rit over gravel op het programma. Na een heerlijk ontbijt stoppen we nog even in Aus om onze bandenspanning opnieuw te verlagen tot 1.8 bar, en even later schakelen we ook de 4x4 in en beginnen we aan onze hobbelige weg! De landschappen zijn vandaag iets interessanter – zo’n echte typische Afrikaanse savanne uit de boekjes! – en hoe verder we naar het noorden rijden, hoe meer dieren we spotten! Origineel enkel oryxen en springbokken, maar later ook struisvogels en op het laatste stuk zelfs een kudde zeabra’s! We zijn ook een bordje tegengekomen dat waarschuwde voor giraffes maar die hebben we helaas (nog) niet gezien.
Na een vermoeiende rit komen we aan in de Desert Homestead lodge, waar we opnieuw hartelijk ontvangen worden door Colin die zich de komende dagen zal ontpoppen tot onze persoonlijke assistent! We krijgen een gezellige hut toegewezen en gaan meteen informeren naar het paardrijden bij zonsondergang. Er is nog plaats, dus snel reserveren, en even later trekken we onze rijkleren aan en staan we klaar voor ons eerste ‘Boerperd’!
Naast ons rijden ook nog een Frans koppel (bijna buren blijkt achteraf, ze wonen in Lille) en een ranger uit Etosha mee, die hier op vakantie is en meer schrik heeft van een paard dan van een leeuw! De drie andere ruiters zijn beginners en gaan apart stappen met Karen, de symaptieke begeleidster. Wij krijgen een jongeman, ik ben vergeten tot welke stam hij juist behoorde, en het werd een boeiende rit: onderweg kregen we uitleg over de weaversbird nesten, en over geneeskundige struiken en het ‘kameelperd’ (het duurde even voor ik door had dat hij daarmee de giraf bedoelde) en tussendoor heerlijke lange galoppades door de savanne! We kwamen zelfs op 10 meter van enkele springbokken die ons vragend aankeken! Tijd voor de zonsondergang met een drankje en hapje, en een gezellige babbel met onze mederuiters, dus al snel kwamen de sterke Etosha-verhalen naar boven! Het was vrij snel donker en de sterrenhemel was fantastisch, maar amper maanlicht dus géén licht, en maar hopen dat de paarden de weg weten… héél leuk!
Daarna vlug even verfrissen en ons avondmaal binnenwerken, want morgen is het vroeg opstaan…
Een oryx:
Onze boerperden:
Na een vermoeiende rit komen we aan in de Desert Homestead lodge, waar we opnieuw hartelijk ontvangen worden door Colin die zich de komende dagen zal ontpoppen tot onze persoonlijke assistent! We krijgen een gezellige hut toegewezen en gaan meteen informeren naar het paardrijden bij zonsondergang. Er is nog plaats, dus snel reserveren, en even later trekken we onze rijkleren aan en staan we klaar voor ons eerste ‘Boerperd’!
Naast ons rijden ook nog een Frans koppel (bijna buren blijkt achteraf, ze wonen in Lille) en een ranger uit Etosha mee, die hier op vakantie is en meer schrik heeft van een paard dan van een leeuw! De drie andere ruiters zijn beginners en gaan apart stappen met Karen, de symaptieke begeleidster. Wij krijgen een jongeman, ik ben vergeten tot welke stam hij juist behoorde, en het werd een boeiende rit: onderweg kregen we uitleg over de weaversbird nesten, en over geneeskundige struiken en het ‘kameelperd’ (het duurde even voor ik door had dat hij daarmee de giraf bedoelde) en tussendoor heerlijke lange galoppades door de savanne! We kwamen zelfs op 10 meter van enkele springbokken die ons vragend aankeken! Tijd voor de zonsondergang met een drankje en hapje, en een gezellige babbel met onze mederuiters, dus al snel kwamen de sterke Etosha-verhalen naar boven! Het was vrij snel donker en de sterrenhemel was fantastisch, maar amper maanlicht dus géén licht, en maar hopen dat de paarden de weg weten… héél leuk!
Daarna vlug even verfrissen en ons avondmaal binnenwerken, want morgen is het vroeg opstaan…
Een oryx:
Onze boerperden:
vrijdag 8 oktober 2010
Dag 4: Kolmanskop en Aus
Vroeg uit de veren vandaag! Om 5u30 gaat de wekker af en moeten we vaststellen dat het buiten enorm hard waait… slecht weer dus om een locatie met véél zand te bezoeken. We besluiten nog even af te wachten en slapen nog een half uurtje verder, en hoera! Om 6u lijkt het ergste voorbij! Snel in de auto en even na zonsopgang zijn we aan Kolmanskop – later zal blijken dat wij 2 de enige ‘vroege’ bezoekers zijn. Kolmanskop is een verlaten dorp waar vroeger diamantzoekers woonden. Je ziet aan de gebouwen dat ze rijk waren, maar sedert ze allemaal weg zijn gegaan doet de natuur zijn ding, en neemt het zand langzaamaan de huizen in. Het ochtendlicht is prachtig, we stappen voorzichtig enkele huizen binnen – hier en daar nog sporen van slangen en andere kleine diertjes die daar net voor ons waren! Na een tweetal uur fotograferen hebben we het grotendeels gezien, en het zonlicht wordt nu ook te hard dus terug naar Lüderitz Nest, waar we genieten van een royaal ontbijt met zicht op zee!
Daarna even proberen de blog aan te vullen, gezien dit het eerste hotel met wifi is onderweg, maar het gaat zo mogelijk nog trager als indertijd met een modempje op smallband, en de klok tikt en vouchers lopen op… quasi geen enkele foto geraakt erdoor dus die volgen later!
Tijd om terug richting Aus te rijden dan! Bij Kolmanskop waait het nu opnieuw hard, wat een geluk dat we er deze morgen zijn geweest! We stoppen onderweg naar Aus bij Garub waar de wilde paarden leven en zijn heel enthousiast wanneer we er een tiental zien! Even later kruist het Nederlandse koppel van dag 1 ons en die vertellen ons dat we door moeten rijden, dat er daar véél meer staan. Gelijk hadden ze, we rijden tot bij de waterplaats en daar stond een kudde van zeker 150 dieren, heel imposant! Er was ook een kijkhut, maar die was al ingepalmd door enkele paarden, twee ervan waren het zitbankje aan het opeten. Ik ging toch wat dichter maar de paarden hadden geen schrik: hooguit één stap achteruit, en maar verder knagen! In de kudde leven behoorlijk wat dominante hengsten die regelmatig hun rang moeten bewijzen en in met elkaar in de clinch gaan, en verder enkele veulentjes die hun eerste galoppasjes uitproberen… prachtig om zien, ik heb er zeker anderhalf uur naar staan staren, en maar foto’s nemen. Op een gegeven moment werd bij zo’n jong veulen de nieuwsgierigheid groter dan het wantrouwen, en hij stapte dapper naar me toe, ik kon hem zelfs aaien! “Niemand gaat ooit geloven dat dit wilde paarden zijn” dacht ik bij mezelf, toen nog twee jaarlingen ook een aaitje wilden. Ondertussen was er vanalles te zien bij de poel ook: een kudde oryxen en enkele struisvogels hadden ook dorst en kwamen middenin de stoerdoenerij van de jonge hengsten terecht. Terwijl ik nog wat foto’s nam, besloten de twee jaarlingen even onze 4x4 te inspecteren, proeven van het stuur, likken aan de motorkap…Bart was er niet helemaal gerust in! Ik besluit dat deze magere paarden in vrijheid véél gelukkiger zijn dan die mooi gespierde en doorvoedde hengst die z’n dagen moet slijten in een stal van 2 bij 2.
Even later reden we dan door naar Klein-Aus Vista, een hele mooi lodge wat verderop, waar we ‘Dikke Miena’ als verblijfplaats krijgen. Alweer een prachtige tuin, schitterende locatie en heerlijk eten: vooral het dessert (kokostaart met grenadilla) was hemels! Morgen willen we opnieuw vroeg vertrekken want we hebben een lange rit over gravel voor de boeg, richting Sesriem!
Kolmanskop:
De wilde paarden in Aus:
Daarna even proberen de blog aan te vullen, gezien dit het eerste hotel met wifi is onderweg, maar het gaat zo mogelijk nog trager als indertijd met een modempje op smallband, en de klok tikt en vouchers lopen op… quasi geen enkele foto geraakt erdoor dus die volgen later!
Tijd om terug richting Aus te rijden dan! Bij Kolmanskop waait het nu opnieuw hard, wat een geluk dat we er deze morgen zijn geweest! We stoppen onderweg naar Aus bij Garub waar de wilde paarden leven en zijn heel enthousiast wanneer we er een tiental zien! Even later kruist het Nederlandse koppel van dag 1 ons en die vertellen ons dat we door moeten rijden, dat er daar véél meer staan. Gelijk hadden ze, we rijden tot bij de waterplaats en daar stond een kudde van zeker 150 dieren, heel imposant! Er was ook een kijkhut, maar die was al ingepalmd door enkele paarden, twee ervan waren het zitbankje aan het opeten. Ik ging toch wat dichter maar de paarden hadden geen schrik: hooguit één stap achteruit, en maar verder knagen! In de kudde leven behoorlijk wat dominante hengsten die regelmatig hun rang moeten bewijzen en in met elkaar in de clinch gaan, en verder enkele veulentjes die hun eerste galoppasjes uitproberen… prachtig om zien, ik heb er zeker anderhalf uur naar staan staren, en maar foto’s nemen. Op een gegeven moment werd bij zo’n jong veulen de nieuwsgierigheid groter dan het wantrouwen, en hij stapte dapper naar me toe, ik kon hem zelfs aaien! “Niemand gaat ooit geloven dat dit wilde paarden zijn” dacht ik bij mezelf, toen nog twee jaarlingen ook een aaitje wilden. Ondertussen was er vanalles te zien bij de poel ook: een kudde oryxen en enkele struisvogels hadden ook dorst en kwamen middenin de stoerdoenerij van de jonge hengsten terecht. Terwijl ik nog wat foto’s nam, besloten de twee jaarlingen even onze 4x4 te inspecteren, proeven van het stuur, likken aan de motorkap…Bart was er niet helemaal gerust in! Ik besluit dat deze magere paarden in vrijheid véél gelukkiger zijn dan die mooi gespierde en doorvoedde hengst die z’n dagen moet slijten in een stal van 2 bij 2.
Even later reden we dan door naar Klein-Aus Vista, een hele mooi lodge wat verderop, waar we ‘Dikke Miena’ als verblijfplaats krijgen. Alweer een prachtige tuin, schitterende locatie en heerlijk eten: vooral het dessert (kokostaart met grenadilla) was hemels! Morgen willen we opnieuw vroeg vertrekken want we hebben een lange rit over gravel voor de boeg, richting Sesriem!
Kolmanskop:
De wilde paarden in Aus:
Internet is TRAAAAAG
De verbinding hier is zodanig slecht en traag, dat het ons enkele ribben zou kosten aan vouchers om alle foto's online te plaatsen. Ik zie dus waar ik geraak in de beschikbare tijd en de rest volgt later...!
Dag 3: Lüderitz
Voor het ontbijt stappen we nog even langs de kooi met de cheetah met 2 jongen: eentje waant zich nu al koning van de Kalahari, en komt dreigend blazen aan de draad, ook al is het jong maar een wip hoog.
Tijd voor het ontbijt dan, zowel voor de cheetah's (een kommetje melk, met hun melkbaard lijken het weer grote huiskatten tot moeder kat laat zien dat je niet té dicht moet komen) en wijzelf worden ook verwend. De gastheer doet ons ondertussen het relaas van zijn cheetah's en kort samengevat komt het er op neer dat kweken in gevangenschap verboden is, en dit een ongelukje was. De regering wil de jongen nu laten afmaken maar de eigenaar verzet zich ertegen... ik hoop van harte dat hij de beestjes kan redden!
Tijd voor alweer een lange autorit, en we vragen ons af waar al die witte vlindertjes vandaan blijven komen! Om de tien seconden spat er eentje uiteen tegen de voorruit...
Dat Namibië het leegste land ter wereld is, is nu ook wel duidelijk: al drie dagen rijden we urenlang door een verdroogd landschap. Als je erg goed kijkt zie je ook wel dieren, maar aan 120km/u is dat niet eenvoudig! Toch spotten we enkele oryxen en struisvogels. We rijden verder richting kust deze keer en komen voorbij Aus, waar de wilde paarden leven: dat is ons doel voor morgen! Vandaag gaan we nog een stukje verder, tot in Lüderitz, waar we eerst onze photography permit voor Kolmanskop gaan halen. Daarna gaan we tot Diaz point waar we meteen kennis maken met hoe bar het weer hier aan de kust kan zijn: er is hier géén opwarming door een warme golfstroom en het is frisjes! Toch is dit een paradijs voor véél dieren, en we spotten zelfs een kleine walvis! Verder vele flamingo's en op Halifax eiland is het zwemles voor de pinguins. Onze zonsondergang wordt alweer verpest door een lage wolk maar onze kamer in Lüderitz Nest Hotel maakt alles goed: we 'zweven' letterlijk boven de zee, en zullen vannacht slapen met het geruis van de golven op de achtergrond: zalig! Vanavond eet ik een zeeduivel, en Bart gaat voor het ‘bush man menu’ – daarna is het bedtijd!
Baby cheetahs:
Onze stoere 4x4:
Diaz point:
Tijd voor het ontbijt dan, zowel voor de cheetah's (een kommetje melk, met hun melkbaard lijken het weer grote huiskatten tot moeder kat laat zien dat je niet té dicht moet komen) en wijzelf worden ook verwend. De gastheer doet ons ondertussen het relaas van zijn cheetah's en kort samengevat komt het er op neer dat kweken in gevangenschap verboden is, en dit een ongelukje was. De regering wil de jongen nu laten afmaken maar de eigenaar verzet zich ertegen... ik hoop van harte dat hij de beestjes kan redden!
Tijd voor alweer een lange autorit, en we vragen ons af waar al die witte vlindertjes vandaan blijven komen! Om de tien seconden spat er eentje uiteen tegen de voorruit...
Dat Namibië het leegste land ter wereld is, is nu ook wel duidelijk: al drie dagen rijden we urenlang door een verdroogd landschap. Als je erg goed kijkt zie je ook wel dieren, maar aan 120km/u is dat niet eenvoudig! Toch spotten we enkele oryxen en struisvogels. We rijden verder richting kust deze keer en komen voorbij Aus, waar de wilde paarden leven: dat is ons doel voor morgen! Vandaag gaan we nog een stukje verder, tot in Lüderitz, waar we eerst onze photography permit voor Kolmanskop gaan halen. Daarna gaan we tot Diaz point waar we meteen kennis maken met hoe bar het weer hier aan de kust kan zijn: er is hier géén opwarming door een warme golfstroom en het is frisjes! Toch is dit een paradijs voor véél dieren, en we spotten zelfs een kleine walvis! Verder vele flamingo's en op Halifax eiland is het zwemles voor de pinguins. Onze zonsondergang wordt alweer verpest door een lage wolk maar onze kamer in Lüderitz Nest Hotel maakt alles goed: we 'zweven' letterlijk boven de zee, en zullen vannacht slapen met het geruis van de golven op de achtergrond: zalig! Vanavond eet ik een zeeduivel, en Bart gaat voor het ‘bush man menu’ – daarna is het bedtijd!
Baby cheetahs:
Onze stoere 4x4:
Diaz point:
Dag 2: Quiver Tree Forest & Giants Playground
Na een lekker ontbijt zwaaien we de Kalahari vaarwel en zetten we koers richting Keetmanshoop. De tocht gaat vlot en tegen de middag zijn we al op bestemming. Het laatste stuk weg blijkt gravel en dat lukt niet zo goed, dus even een tankstation gaan zoeken in Keetmanshoop waar ze onze bandenspanning kunnen verlagen van 2,2 naar 1,8 bar. Bij één band zit het ventiel helemaal geplooid tegen de velg dus bij die lukt het niet. "No problem!" garanderen ze ons dus we wagen het er op. Even later checken we in bij het Quivertree restcamp, een stuk minder luxe dan gisteren maar de basis is wel prima. We vertrekken richting Giants playground, een hoop gigantische rotsblokken die vreemd op elkaar lijken gestapeld, net alsof reuzen er hun blokkendoos hebben achter gelaten. Het is echt broeiend heet en ik ben blij als ik met m'n rode kop weer in onze landcruiser kan zitten! Terug richting lodge, tijd om af te koelen met enkele baantjes in het zwembad, waar Bart zich kostelijk amuseert met de stofzuiger. Om 17u is het tijd voor het voederen van de cheetah's: 3 wilde katten krijgen wat ingewanden en laten ook even zien dat ze écht wild zijn door even in de clinch te gaan, en een pootje uit te slaan naar hun eigenaar. Wij mogen mee binnen in de kooi maar het is toch met enige aarzeling... ook het kopje kroelen bij zo'n kat voelt wat vreemd aan, je bent je ervan bewust dat je héél snel wat vingers minder kan hebben.
Daarna gaan we naar het kokerbomenwoud: we hadden gehoopt het Aloe-bos te kunnen fotograferen tegen een mooie zonsondergang maar een echte tropische storm gooit even roet in het eten, en zand over het vlees van onze buren... als uit het niets steekt er een gigantische zandstorm op, en alles wordt even netjes gezandstraald! Wij gaan ondertussen aan tafel bij de gastfamilie en verschieten ons een bult als er plots een evenzwijn voor de deur staat... hij blijkt vrij tam, maar dat waren die cheeta's ook... Deze keer eten we springbok, en we moeten toegeven dat het nationele symbool van Namibië best lekker smaakt! Nog even socialisen met een Nederlands koppel dat met een tentje onderweg is, en dan is het bedtijd!
Giants Playground:
Kokerbomen:
Cheetah voeden:
Daarna gaan we naar het kokerbomenwoud: we hadden gehoopt het Aloe-bos te kunnen fotograferen tegen een mooie zonsondergang maar een echte tropische storm gooit even roet in het eten, en zand over het vlees van onze buren... als uit het niets steekt er een gigantische zandstorm op, en alles wordt even netjes gezandstraald! Wij gaan ondertussen aan tafel bij de gastfamilie en verschieten ons een bult als er plots een evenzwijn voor de deur staat... hij blijkt vrij tam, maar dat waren die cheeta's ook... Deze keer eten we springbok, en we moeten toegeven dat het nationele symbool van Namibië best lekker smaakt! Nog even socialisen met een Nederlands koppel dat met een tentje onderweg is, en dan is het bedtijd!
Giants Playground:
Kokerbomen:
Cheetah voeden:
Dag 1: Vertrek richting Kalahari!
Na een goede nacht om 7u uit de veren, en Bart moet vaststellen dat we in Afrika zijn: géén water in de badkamer! Dan maar eerst ontbijten, en na de magen gevuld te hebben terug naar de kamer, alles inpakken. Gelukkig is er nu wél water.
Om acht uur worden we opgehaald en rijden we naar ASCO, waar we onze 4x4 krijgen. Het moet bijna standaard zijn: ook deze keer krijgen we een 'free upgrade' en maken we kennis met onze vriend voor de komende weken: een heuse Toyota Landcruiser! Een korte uitleg over hoe het ding werkt, afscheid nemen van onze Nederlandse medereizigers en off we go: links! Het is erg wennen voor Bart, telkens hij de rictingsaanwijzers wil gebruiken worden de ruiten schoongeveegd... hilarisch! Nog even gaan shoppen en hier maken we gebruik van het manneke-op-de-parking: een Afrikaan die tegen betaling de auto 'bewaakt'. Ondertussen is het middag, een snelle hap en hup, Windhoek uit en we volgen de B1 richting Mariental. Onze 4x4 is een flinke rakker maar snel is hij niet, je moet hem ferm op de staart trappen om aan 120 te geraken. Onderweg nemen we nog eens de afslag naar Hardap dam. Veel stelt het niet voor, maar ondertussen zien we wél een jakhals en wat vreemde 'rock dassies', enkele pelikanen en kokerbomen. Onderweg naar Mariental stoppen we nog even voor termietenheuvels, een gigantisch nest van de wever vogels en krijgen we zelfs enkele springbokken te zien! Vlak voor Mariental nemen we afslag Stampriet, op zoek naar de Kalahari Farmhouse. We worden daar ontvangen als koningen: een doekje om te verfrissen, een welkomstdankje, een meid die de weg toont en de koffers draagt... en de gastenhuizen zijn pas een jaar oud en prachtig ingericht! Achter de lodge ligt een heuse wijngaard, en er is een prachtige binnentuin met metershoge palmen en tropische planten: ik herleef helemaal! Een schitterende zonsondergang maakt het plaatje helemaal af. Het avondeten is ook erg lekker: we proeven een stukje onyx en kudu en dat smaakt heerlijk! Daarna nog even naar de bar nagenieten... en DEET spuiten tegen de muggen want er zijn er hier veel!
Kalahari Farmhouse:
Sunset:
Om acht uur worden we opgehaald en rijden we naar ASCO, waar we onze 4x4 krijgen. Het moet bijna standaard zijn: ook deze keer krijgen we een 'free upgrade' en maken we kennis met onze vriend voor de komende weken: een heuse Toyota Landcruiser! Een korte uitleg over hoe het ding werkt, afscheid nemen van onze Nederlandse medereizigers en off we go: links! Het is erg wennen voor Bart, telkens hij de rictingsaanwijzers wil gebruiken worden de ruiten schoongeveegd... hilarisch! Nog even gaan shoppen en hier maken we gebruik van het manneke-op-de-parking: een Afrikaan die tegen betaling de auto 'bewaakt'. Ondertussen is het middag, een snelle hap en hup, Windhoek uit en we volgen de B1 richting Mariental. Onze 4x4 is een flinke rakker maar snel is hij niet, je moet hem ferm op de staart trappen om aan 120 te geraken. Onderweg nemen we nog eens de afslag naar Hardap dam. Veel stelt het niet voor, maar ondertussen zien we wél een jakhals en wat vreemde 'rock dassies', enkele pelikanen en kokerbomen. Onderweg naar Mariental stoppen we nog even voor termietenheuvels, een gigantisch nest van de wever vogels en krijgen we zelfs enkele springbokken te zien! Vlak voor Mariental nemen we afslag Stampriet, op zoek naar de Kalahari Farmhouse. We worden daar ontvangen als koningen: een doekje om te verfrissen, een welkomstdankje, een meid die de weg toont en de koffers draagt... en de gastenhuizen zijn pas een jaar oud en prachtig ingericht! Achter de lodge ligt een heuse wijngaard, en er is een prachtige binnentuin met metershoge palmen en tropische planten: ik herleef helemaal! Een schitterende zonsondergang maakt het plaatje helemaal af. Het avondeten is ook erg lekker: we proeven een stukje onyx en kudu en dat smaakt heerlijk! Daarna nog even naar de bar nagenieten... en DEET spuiten tegen de muggen want er zijn er hier veel!
Kalahari Farmhouse:
Sunset:
Update vertrek
We zijn bijzonder vlot door de check-in in Düsseldorf geraakt: één valies wat enkele kilo's te zwaar maar daar hebben we de zwaartekracht een klein beetje gemanipuleerd, en de handbagage hebben we gelukkig niet moeten wegen. Enkel bij de scanners even apart waar ze vroegen of we duikapparatuur meehadden? Lens tonen en alles was in orde! Na een korte vlucht kwamen we in Munchen aan ,waar we door de gebrekkige bewijzering plots uit de transitzone waren en dus weer langs de scanners moesten, ditmaal ging het echter minder vlot: zowel ikzelf als Bart langs de kant, en alles werd grondig onderzocht! Tien minuten later was alles toch ok en mochten we richting Windhoek vliegen! Op het vliegtuig heb ik geen oog dicht gedaan, zo zittend slapen ging dus echt niet, ik verkrampte in zowat elke houding die ik aannam. Het was dus algauw kwart voor 6 en toen werden we niet alleen op een ontbijt, maar ook op een schitterende zonsopgang boven Afrika getrakteerd! Even later afdalen, en voor we het wisten stonden we op de tarmak in Windhoek! De luchthaven is een scheet groot, een klein gebouwtje en meer sportvliegertjes dan grote toestellen. Douane-ckeck ok en we vonden al snel onze taxi van ASCO om ons naar Pension Steiner te brengen. Onderweg werden we helemaal enthousiast toen we plots langs de snelweg twee giraffen zagen staan! Zo onwerkelijk allemaal... en verder was er gewoon niks: leegte en dorre struiken. Apen hebben we niet gezien.
Het links rijden doet ook vreemd aan, dat wordt wennen morgen!
Even na elf hadden we een afspraak met Elise van Explore Namibia en hebben we samen de reisplanning doorlopen, en nog een pak tips meegekregen, én zelfs een lekkere fles wijn! Dank je wel Elise!
Na de middag zijn we even door Windhoek gaan wandelen, en wat boodschapjes gedaan. We weten ondertussen dat er 5kg rijst in een bean bag gaat! Nu gaan we nog wat luieren aan het zwembad en genieten van de mooie tuin hier!
De Afrikaanse zonsopgang:
Pension Steiner:
Het links rijden doet ook vreemd aan, dat wordt wennen morgen!
Even na elf hadden we een afspraak met Elise van Explore Namibia en hebben we samen de reisplanning doorlopen, en nog een pak tips meegekregen, én zelfs een lekkere fles wijn! Dank je wel Elise!
Na de middag zijn we even door Windhoek gaan wandelen, en wat boodschapjes gedaan. We weten ondertussen dat er 5kg rijst in een bean bag gaat! Nu gaan we nog wat luieren aan het zwembad en genieten van de mooie tuin hier!
De Afrikaanse zonsopgang:
Pension Steiner:
zondag 3 oktober 2010
Vertrek!
Terwijl België zijn laatste (?) warme nazomerdag Open Bedrijvend zal doorbrengen, en Duitsland vandaag 20 getrouwd is, zijn wij onze valiezen aan het pakken, om deze middag tot in Düsseldorf te rijden.
Kleine verrassing gisteren bij het inchecken: Bart leest voor wanneer we de eerste vlucht hebben en ik hoor hem "Düsseldorf - Munich" zeggen... dus ik verbeter: "je bedoelt Frankfurt?" Mooi niet dus, blijkbaar gaan we langs Munchen! Goed om weten als we daar straks staan zoeken op dat grote bord, half in paniek omdat er geen Frankfurt tussen staat...
Benieuwd hoe vlot we straks door de douane gaan geraken!
Kleine verrassing gisteren bij het inchecken: Bart leest voor wanneer we de eerste vlucht hebben en ik hoor hem "Düsseldorf - Munich" zeggen... dus ik verbeter: "je bedoelt Frankfurt?" Mooi niet dus, blijkbaar gaan we langs Munchen! Goed om weten als we daar straks staan zoeken op dat grote bord, half in paniek omdat er geen Frankfurt tussen staat...
Benieuwd hoe vlot we straks door de douane gaan geraken!
maandag 27 september 2010
Aftellen!
De tijd vliegt... en ik ben aan het aftellen! Nog 6 keer slapen, ik kan Afrika bijna ruiken nu...
Ook bij Bart is het besef er ineens, en ik begin overal 'to do'-lijstjes te vinden.
De route is helemaal uitgestippeld, het ziet er prima uit. Hieronder een overzicht van onze rondreis: we starten in Windhoek en draaien zo het land rond, in wijzerzin.
Ik ga m'n best doen om ginder af en toe eens wat te posten, maar weet nu al dat een aantal van onze lodges geen internet-access hebben, en bij de andere... tja, het blijft Afrika, geen garanties!
Ook bij Bart is het besef er ineens, en ik begin overal 'to do'-lijstjes te vinden.
De route is helemaal uitgestippeld, het ziet er prima uit. Hieronder een overzicht van onze rondreis: we starten in Windhoek en draaien zo het land rond, in wijzerzin.
Ik ga m'n best doen om ginder af en toe eens wat te posten, maar weet nu al dat een aantal van onze lodges geen internet-access hebben, en bij de andere... tja, het blijft Afrika, geen garanties!
woensdag 24 maart 2010
Het kriebelt...
... en niet alleen omdat de lente in het land is! In de Namibia-planning zijn de dagen Waterberg - Ongoro gewisseld, en ik kijk erg uit naar het paardrijden ginder! Ik heb al leuke contacten gehad met Mandy Zwaan die voor onze paardjes gaat zorgen dus dat komt goed!
Ondertussen droom ik al even weg...
Ondertussen droom ik al even weg...
Abonneren op:
Posts (Atom)
